TOPRAKTA KALAN
Toprağın altında kalalı, ne kadar olmuştu; sekiz ay, bir yıl, on yıl?..
Ahir zamanda yaşanabilecek her türlü girdabın içinde kaybolup en son, soğuk bir kış gününün sabahında donan yüzün, sert esen rüzgara bırakılan saçların savruluşu, aynaya nasıl da yansımıştı?..
Görünenin ötesindeki gerçeklik…
Sararan yaprakların arasından yere serilen bir bedenin, bahara; “hoşgeldin” diyecek kadar kör kalan düğümünün ucundaki uçurtma, sarı, kızıl ve yeşili hep kenarda kalan…
Tahtadan yapılan gömleği giymek zordu. Temizliği dersen, ondan daha da zordu…
Dağın tepesindeki beyazlığın gizemi, içinde neyi barındırıyordu?
Asıl konu buydu; anlatılması hep soğuk, bakıldığında hiç anlaşılmayan…
Sonbahardan kışa süzülen duvarların soğukluğu konuşurdu; duyulmazdı… çevredeki tundralar dersen, hep orada kalırlardı.
“Hiç bitmeyen ağır müebbetli kış” denirdi adına…
Toz olan, hep toprağın altında kalan…
