TOPRAK
Bir romanda, tarlada çalışırken oluşan kesik yaralarının kanamasını durdurmak için çamur ile kapatıldığını okuduğumda şaşırmıştım. Eskiden öyleymiş. Hâlâ yapan var mı bilmiyorum ama yapılsa tepki alır, özellikle doktorlardan.
Çamur insandan bir parça... Yine, eskiden evlerin de çamurla sıvanırmış çatlayan dökülen yerleri. İnsana da iyi gelmez mi, kanayan yüreğimize, kesilen ellerimize… Toprak bassak, yeniden doğmak için toprağa gömüldüğümüzde başka alemde dirilmek gibi, iyi gelmez mi?
Gerçi, insanların huyları bozulmaya başladıkça, kendileri gibi toprağı da bozdular. Ne ekersek o çıkıyor, iyi ya da kötü. Yaraya bastığımız toprak, mikrobu çoğaltıp insanı çürütüyor. İnsan insana merhem olamadıktan sonra, toprağın yapacağı bir şey kalmadı.
Abdurrahim Karakoç üstadın dediği gibi; ”Toprak mı vefalı, yürek mi?” Bence, aslımıza dönersek, toprak vefalı. Kanayan yaralarınıza parmağınızı basın, insanın kendi, derman olur derdine.
