TANRI, DÜNYA, İNSAN
“Galaksimiz dışından bir bakıp da o küçük, soluk, mavi noktayı arayın. Evrende, o noktaya bir süre dikkatlice baktığınızı hayal edin. Sonra kendinizi inandırın; Tanrının, milyarlarca tür canlıdan tek bir tanesi için, İNSAN için bu toz tanesi kadar küçük gezegeni yarattığına kendinizi inandırmaya çalışın. Şimdi bir adım daha ileri gidin. Her şeyin, bu seçkin türün tek bir rengi, tek bir ırkı, tek bir cinsiyeti ya da tek bir dinin inananları için yaratıldığını hayal edin…”
Carl Sagan
***
Hayalimizin bile alamayacağı kadar büyük bir evrende yaşıyoruz ve evrensel boyutlara oranla bu satırın sonundaki nokta kadarcık bile olmayan bir dünyada gezinen bizlerse çok acıklı bir kibirle tüm evrenin aramızdan sadece bazıları için yaratıldığını sanıyoruz. Ya çok benciliz ya da ölümün ardında sır olmaktan çok korkuyoruz. Belki de inanılmaz derecede salağız!
Benciliz çünkü sahip olduğumuz o küçücük dünyayı parselleyip satacak, üstüne sınır kazıkları çakacak ve onu arsız bir açgözlülükle sömürecek kadar kendi malımız sanıyoruz.
Aslında bizler de birer ‘uzaylı’ olmamıza rağmen, Tanrı’nın biricik sevgili kulu olduğumuz sanrısıyla tüm evrenin sahibi olduğumuzu düşünerek kendimizi olası bir başka akıl fikir sahibi uzaylıdan bile üstün görüyoruz. Bu üstünlük kibrimizden dolayı uzaylıları dünyamızı işgal edecek kötü yaratıklar olarak tasavvur ederiz de her defasında onları Tanrı’nın yardımıyla yenilgiye uğratırız. Sanki onlar Tanrı’dan habersiz var olmuşlardır!
Korkuyoruz, çünkü ölümden sonra neyle karşılaşacağımızı bilmiyoruz; sadece inanıyoruz. Belki de yeteri kadar güçlü veya olgun bir imanla inanmadığımız için korkuyoruzdur. İmansa ya cehaletle güçleniyor ya da henüz hiçbir şey bilmediğini anlayacak kadar bilgelikle olgunlaşıyor.
Salağız, çünkü Tanrı’nın dünya nimetlerini ve cennetini sadece belli bir dine ve ırka mensup olanlara lâyık gördüğüne inanmakla, O’nun iradesiyle alay ettiğimizi fark edemiyoruz.
