SOPRON
Macaristan’ın Sopron kentindeyim. İzin yolunda arabamın camı kırılmıştı. Camın fiyatı Avusturya’dan daha uygun olunca buraya geldim. Arabamı tamirhaneye bıraktım. Camın değiştirilmesi, yapıştırdıkları ilacın kuruması üç saati bulur dediler.
Tamirhaneden yaya olarak geldiğim şehir merkezinin kaldırımlarında oturabilen bir kafe buldum, oturuyorum. Kendime bir kafe söyledim. Hemen bitirmek istemiyorum. Üç beş masa sandalye var kafenin önünde. Emekli olduğunu düşündüğüm yaşlı birçok adam oturuyor sabahın bu saatinde. Hepsinin önünde birer kahve var.
Önümdeki caddeden belli aralıklarda sarı otobüsler geçiyor, içi hep dolu.
Şu masadaki oturan adamların dilini bir anlasaydım keşke…O kadar sessiz konuşuyorlar ve birbirilerinin sözünü bitirmelerini bekliyorlar ki arada bir de gülmelerine ağzım açık seyrediyorum.
Akan bir trafik var bulunduğum yerin önünden geçen yolda. Araçların sesini bile duymuyor insan.
Tertemiz caddenin her iki yanındaki binalar en fazla iki katlı ama eski yığma yapı hepsi.
Kaldırımla cadde arasındaki bisiklet yolundan işe gidenler de var epeyce.
Karşıdaki geniş kaldırım tamamen yayalar için düşünülmüş olmalı…Küçücük de bir havuz var ortasında, fıskiyeleri bir azalıp bir çoğalan. Bir anne geldi şimdi havuzun başına, çocuğuyla birlikte. Çocuk elini fıskiyelere uzatırken ayağı kaydı havuza. Islandı bir paçası. Hemen ağladı tabii…Annesi kucakladı. Sarıldı. Kulağına eğildi, bir şeyler söyleye söyleye götürdü.
Şu an burada tek yabancı benim belki de…Öyle Avusturya’daki gibi insanının suratına öcü görmüş gibi bakan da yok.
Bayıldım ben Sopron'a.
