SOKAK FELSEFESİ / 6
Bildiğimden, gereğini yaptığımdan değil aradığımdan, öğrenmek istediğimden dolayı önemsiyorum sokağı. Gerektiği kadar, tüm detaylarına, tüm çıkmaz sokaklarına kadar adımlamadan yaşadığımız her an, gelecekte yaşanacak bir kaosun tohumlarını atıyor olabiliriz çünkü.
Elli kusur yıllık hayatım gözümün önünden geçiyor. Değişime açık hem de deneme cesaretiyle birlikte. Bazı konularda radikal ancak genelde dışa açık. Çok şeyler başaramamış ama derin izler taşıyan…
Son üç-beş yıldır tüm tecrübelerimi masaya yatırdım. Hayata bir anlam vermeye çalışıyorum. Bazı referanslarım var. Ancak tabularım olmasın istiyorum, gayret ediyorum. Sonuç olarak sokağı buldum karşımda.
Sokak? Ürkütücü sessizliği, çıldırtıcı kapsayıcılığı. Değirmen taşlarının arasında ezilirken sanki bulutlar üzerinde sek sek oynar gibi huzur veren. Yavaşça ısıtılan su misali, içinde zevk-i sefaya dalan kurbağayı bekleyen, karşı konulması mümkün olmayan son. Dondurucu soğukta gözlere hükmeden tatlı bir uyku ama ölüm kokan…
İlkokul arkadaşım bana, bir gün dağ başında buluşabileceğimizi, söylemişti. Onunda dağ evi hayali varmış benim gibi. Sevilmediğim yerde bulunmak istemem demekte idim çocuk aklımla. Sonradan değiştirdim bu söylemi gerçi. Arada bunalınca bir şeylerden, çamurda debelenmek isterdim, kirlenmek, titizlenmemek, doğal yaşamak, doğa ile birlikte… Bir anlamda denilebilir ki sokağı aramışım, görmüşüm, adımlamışım, hissetmeye, anlamaya çalışmışım ancak sürekli konfor kapsülümün içinde.
Ama sokağı istiyorum. Nasıl olacak bilmiyorum, sadece istiyorum. Çünkü bütün yollar sokağa çıkmakta.
Aslında ben bu filmi önceden seyrettim hem de birkaç kez. Direkt satış sistemleriyle ilgilendim bir süre. Bir hayalim vardı, anlattım dostlara, seyrettiler. Devam edebilsem geleceklerdi. Sonra aynı sistemi kendim gerçeklemek istedim. Bir dostumdan acentelik istedim. Bir yıl sonra vermek için randevu istediğinde ben başarısızlıkla işi bırakmıştım. Hayrolsun.
Bir hayalim var şimdilerde, yeniden, her zamanki gibi hem de sokağa rağmen. Hatta herkesin hayali olmalı, diyorum. Hayal ekmek istiyorum tüm bahçelere, dağların eteklerine, nehirlerin kenarlarına, köprü başlarına. Hayalimizi söylemekten mi korkarız yoksa hayal kurmak mıdır acıtan? Ya hayalsizlik, yarınsızlık… Neden hayallerimizi çalıyoruz birbirimizin, cevapsız.
Aslında herkesin hayali var. Mesela bir dostum öz disiplin, der. Onu görünce kendimi mağara adamı gibi hissederim. Benim hakkımda neler düşünür, sormam, bilmek istemem de. Sabırlı, iyilik sever, affedici, samimi bir yüreği var. Belki de takdir eder. Ama ben sorguluyorum, kendim için. Denilir ya herkes bahçesini temizlese dünya tertemiz olur. Bahçedeki çiçekler arasında arsızca boy veren yaban otlarını ayıklasam, hayallerim gerçek olur mu ki…
Veya prensiplerimi açıkça söylesem insanlara, yanlış yapıyorsunuz desem, protesto ediversem. Yalnızca söylemekle yetinsem, sahipsiz köpekler canlı canlı, burunlarından oltaya takılarak köpek balıklarına yem olmaktan kurtulur mu ki…
Evet, bir hayalim var benim. Kimse başkası hakkında karar vermesin istiyorum. Utanmayalım yaptıklarımızdan, utanacaklarımızı yapmayalım veya.
Sokak iddiayı sevmez, demiştim. Sokak ve iddiasızlık? Bir şeyleri yanlış mı biliyorum yoksa? Sokağa çıkmadan sokağı bilmek mi halim, trajikomik…
Her şeye rağmen sokağa çıkmak istiyorum. Yağmurunda ıslanmak, iliklerime kadar. Soğuğunda donmak. Esen rüzgarı ile savrulmak. Yağan karının altında baharı beklemek belki de, gerektiğince.
Çünkü bilmek yetmiyor. Veya sokağın dilini bilmeyen neyi bilir ki…
***
SOKAK FELSEFESİ /1 OKUMAK İÇİN TIKLAYIN
SOKAK FELSEFESİ /2 OKUMAK İÇİN TIKLAYIN
SOKAK FELSEFESİ /3 OKUMAK İÇİN TIKLAYIN
SOKAK FELSEFESİ /4 OKUMAK İÇİN TIKLAYIN
SOKAK FELSEFESİ /5 OKUMAK İÇİN TIKLAYIN
