SESSİZ VEDA
Gizledim sineme yansa da döşüm
Ahımdan acımdan ağladı özüm
Kirpikte birikti dökülen yaşım
Sebebi sensin diye
Ağlayamadım
Senden arda kalan acımı
Anlatamadım yüreğime
Sahilde buluşmamız son gelişinmiş
Kaçamak bakışlarının ardında ayrılık varmış
Seyrederken denizi suya yansıdı suretimiz
Ağladığını denize düşen gözyaşlarından anladım
Bir merhaba olmuştu bu sevginin ilk adımı
Bir elveda ile son mu bulacaktı
Yoksa dilin susarken gözlerin mi anlatacak bu sevginin bittiğini
Yüreğinde yitip gittiğimi
Yok olup silindiğimi
Söylesene bülbül gibi şakıyan diline ne oldu
Hani hazanda açan gülündüm
Koparmaya koklamaya kıyamadığın
Hani bitmeyen baharın
Hani hiç batmayan güneşindim
Hani tüm mevsimler
Gülüşümde toplanmıştı
Öyle diyordun
Yalan mıydı
Vedayı gözler yapınca diller lâl oluyor
Kelimeler kifayetsiz
Yürek sessiz yürek buz kesiği
İçine içine akıyor ağı misali
Bakışlar zehir gibi karışıyor kana
Son nefesini verir gibi kasılmış yürek
Süzülüyor alnından ecel terleri
Ayrılık ölümden beter
Ah bu nasıl bir keder
Nasıl bir yürek yangını
Bu nasıl heder
Sessiz vedanın çığlığı
Yankılanıyor sahilde
Deniz şahit karışan gözyaşlarına
Dalgalar hırçınlaşıp karaya vuruyor
Martılar çığlık çığlığa bağırıyor
Ayrılığı hissetmiş gibi
Alnıma koyarken o son buseyi
Vedasız gidişinin ardından
Bakakalıyorum
Dur gitme demeye varmıyor dilim
Sebepsiz vedasız
Bu ayrılığa
Editör: Nevin Bahtışen
