SAKIN AĞLAMA EVLAT
Bugün bayram dediler...
Sıra sıra dizildiler cami avlusuna...
Bayramlıklar giyilmiş, büyükler en başta... Küçükler sıraya dizildiler büyüklerin önünde..
Kimi ellerini öptü büyüklerinin...
Kimisi yanaklarından öptü sıradakilerin...
Kimisi dedem dedi kucakladı sıradakini...
Kimi babam dedi öptü ellerini...
Kimisi de sıradaki yavruların...
Amcam dedi, ağam dedi sadece...
Sıra sonuna geldi...
Babam diye öpemedi hiçbir eli...
Bayramdı...
Gülücükler saçıyordu herkes...
O...
Sıranın en sonuna geldi, buruk bir yürekle...
Yanağına doğru akan gözyaşlarını elinin tersiyle silerken...
Bir köşeye çekilip kimseler görmeden...
Tutamadı kendini...
Hıçkıra hıçkıra ağladı...
Ciğerleri parçalanırcasına...
Gözyaşları sel olmuş çağlayan misali akarken yanaklarından...
Biran duraladı...
Maziden birşeyler hatırladı sanki o an...
Geçen bayramdı.
Babası, bu sıranın en sonunda...
Ellerini öperken babasının...
Evlat demişti babası ona....
Bayram namazı sonrası...
Vatan bizden görev bekler...
Biz olmazsak bayramlar yaşanamaz bu ülkede.
Büyüklerimiz saf saf dizilemezler buraya...
Baba, ana olmasa da yavrularımız yaşar ama...
Vatan olmazsa evlat...
Ana, baba olmuş neye yarar...
Şehit olursam evlat demişti o bayram babası ona...
Sakın ağlama bu sırada...
Unutma evlat...
Beni belki göremeyebilirsin bu safta...
Oysa ben artık bu safta en sonda değil...
Bu safın en başında...
Elimi uzatacağım sana öp yavrum diye...
Yanağını okşayamayacağım belki ama...
Unutma...
Ben hep bu safta olacağım.
Sen şehit oğlusun...
Sakın ha ağlama....
