RUHUMDA BİR ÇOCUK VAR
Öyle ya!
Garipti kimsesiz çocuk olmak
O ahşap odada öylece düşünüyordum
En kötüsü de zihninin çatlamasıydı!..
Kaybettiğim yerde öylece kala kalmak
Dedim, annesiz çocuklar öyle yapar galiba!
Ve sonra güneşi yutan gökyüzüne baktım
Bir tek parlayan yıldız da yok!
Acıdım, gülmek geceye de yasak.
Birden düşüncelerim yeryüzüne indi
Burada da huzur yok en yücesinden
Sorgulama boşuna aşağıda olanı
Kimine cennet var kimine cehennem belli ki!
Kader mi gerçeği yener, yoksa gerçek mi kaderi?
Büyük insan felsefesi bu, bana göre değil
Çok basit sen ancak yalnızlığı kavra
Sen kaybettiklerini seversin, onlar kalanları.
Bilmiyorlar ki!
Benim ruhumda acizlik var!..
Bir kez giden, çok kez gidecek sanıyorum
Büyüt bu çocuğu ey koca yüreğim!
Biliyorum ki körpe zihnimi yok etmem gerek...
