O AN...
Doğaya hayat veren bir tohumun, hangi ağaçta büyüyüp, kök salacağını bilmeden başlar mücadele.. Her dalın yeniden filizlenip canlanabilmesi, sürgün verebilmesi için kışı, güzü, baharı, yazı yaşar. Savrulan, dökülen, doğan, olgunlaşan yapraklar ne kadar zorlu olsa da sabrın içinde karılırlar. Bazen acıtır, bazen kanatır, bazen güldürür. Zaman geçtikçe köklenir. Zaman öyle bir geçer ki anlamazsın. Dökülen yapraklarda bizim, hayat bulan döngünün içinde ki güzellik dediğimiz o andır ..
"Hep gülen ağaçların tebessümü yansısın gökyüzüne" dersin. Dendiği gibi zaman geçiyor. Koskocaman olan ağacın gölgesinde, mutluluğun rüzgârla hışırtısının hissedildiği o anda, yabani otların türemesi de kaçınılmaz olur. Neler alev alırsa alsın, neler sararsa sarsın, umudunu yitirmeyen toprağın ana kucağında beslenen sevgi; tomurcuklarıyla öğütülen ham maddenin hamurundaki öz; gövdenin içinde yaşayan zerreciklerin birbirine fısıldadığı güç olduktan sonra, daha da koyu daha da yemyeşildir. Mutluluğun ışıltısını yansıtır yapraklara, dallara..
Ey koca ağaç! Muhteşem görüntüne geç kalmadan dokunabilmek "Gölgende huzuru yaşayabilmek" dediğimiz o an, hiç bitmesin, tükenmesin ..
Editör: Ümmügülsüm Hasyıldırım
