NEDEN BU KADAR ZOR?
Farkında mısınız?.. Hayat bu kadar yorarken, yaşadığımız zorluklar karşısında ne kadar eskileri arar olduk...
Hayat pahalılığı, mecburi ayrılıklar yolunda gitmeyen her şey, ruhen yordu hepimizi... Huzuru özledik, sakinliği özledik, samimi sohbetleri gülen yüzleri özledik.
Hayat zor, insanlar çaresiz, dertler, sıkıntılar cabası...
Kimse kimsenin neler yaşadığını bilmiyor; kapamışlar kapılarını, dört duvar, tıkamışlar kulaklarını... Kimse kimseye eskisi gibi güvenmiyor... Korkuyor güvenmeye, iyilerin yerini kötüler alınca ...
Hiçbir şeyin tadı tuzu kalmadı maalesef... Nasıl biz bu kadar duyarsız, gaddar, sevgisiz , merhametsiz ve vicdansız olduk?..
Oysa, eskiden biz bir dilim ekmeği aynı sofrada paylaşan insanlardık...
Birbirine gülümseyen komşuluk eden, dertleri kendi derdi bilen, vefası güzel insanlardık...
Şimdi, artık bakıyorum da, insanlarda ne sabır, ne vefa, ne vicdan, ne de saygı kalmış...
Güzel olan her şeye, öylesine hasret kaldık ki...
Sobanın üzerindeki çayın keyfini, patlayan kestaneleri, yer sofrasında yenen bir tas çorbayı bile özler olduk...
Sıcacık bir dost sesini... Samimi yüzleri...
Galiba, biz o zamanlar daha bir mutluymuşuz...
O yüzden o günleri hatırlıyoruz hep...
Keşke, yeniden dönebilsek o günlere...
Sadece, tüm insanların gülümsediği mutlu olduğu bir an bile yeter...
