MEVLANA OLMAK YA DA OLAMAMAK
Her gün göçüp gidiyor duygularımız. Kimisi güzelliğe, iyiliğe ant içmiş gibi hayırlı olanlara konuyor. Kimisi de karanlığın içinde yolunu şaşırmış gibi kötülüğe konup yapışıp kalıyor.
Bilginin, düşüncenin her çeşidi akıp duruyor insanoğlundaki membasına. Harmanlanıyor duyguları, düşünceleri. Bazen dünkü düşüncemizden eser kalmaz, aynı noktada durmak zordur. Neyle doldurursak bilgi, insanlık, hoşgörü, yürek haznemize, o yöne akıp durur hayatlarımız bir ırmak gibi. Hangi duygu, düşünceyi sulayıp beslediysek, onun meyvelerini yeriz.
“Eski halimden eser kalmadı” deriz veya tanıdığımızın ne kadar çok değiştiğini düşünürüz, bu değişim doğru noktada değilse, insanları yorar ve insanlar bir birinden kaçar duruma gelir.
İlgi alanlarımız farklıdır, her birimiz kendi doğrultumuzda ilerlerken insanlıkta buluşamazsak çatışmalar başlar ve yorucu olur.
Keşke hoşgörüyü, tevazuyu ilke edinebilsek de, elde ettiğimiz güzellikleri paylaşabilsek. Kamil bir insanlığa ulaşamadıysak eğer, yargılamalar, hoşgörüden uzak davranışlarla insanları canlarından bezdirebiliriz.
E tabii, herkes bir Mevlana olamaz, keşke büyük alimin şu sözleriyle, insanlar birbirine yaklaşabilse;
“Gel, gel, ne olursan ol, yine gel”
En azından insanlık çizgisinde kalabilsek… Suları bulandırmadan, yürekler buz kesmeden sevgi, saygı çerçevesinde hayatlarımızın akmasını sağlayabilsek…
