MAYA TUTMUYOR ARTIK
Ey vefa, insanların birbirinden kaçtığı, görmezden geldiği, sevdiğinin hatırına sevmekten çekindiği keşmekeş dünya hayatında sana çok ihtiyacımız var.
Karşılıksız kıymet veremez olduk, hatırın adı kayboldu. Zaman seni hiç unutmadı, insanlar unuttu. Bir evlat anne babasının hatrına eski komşularını ziyaret etti mi? Bir öğrenci mesleğini eline aldığında ona ilk harfi öğreten öğretmenini aklından geçirdi mi?
Dostlarını, arkadaşlarını menfaatsiz sevdi mi? Vefa neydi? kahve miydi, çay mıydı yoksa misafir sofralarında sırf önemsediğini belli etmek için susamadığını bilse de uzatılan bir bardak su muydu? Biri hatır, biri muhabbet biri de dupduru sevgi miydi?
Eskiden vefa samimiyetti şimdi kırk satır yazsak da, inandırıcı gelmez oldu çünkü içimizde kaybedilmiş güvenin hatırı da maya tutmuyor artık.
