MARTI İLE DENİZİN SEVDASI
Uzaktan severdi
Martı, Deniz'i
Sarılıp öpemezdi...
Lugatında
Buruk merhabalar
Kırık kalpler vardı
Boğazına düğümlenen kelimeler
Elvedayla biten sözler
Vardı Deniz'in...
Deniz bilmezdi sevmeyi,
Anlamazdı sevgiyi
Her daim ayrılıklara merhaba demişti deniz
Ona sevmek, sevilmek çok uzaktı...
Dokunamazdı Deniz
Birinin yüreğine,
Tebessümlerini gizlerdi her zaman
Ölene kadar saklardı kelimeleri
Nefesinde saklardı mutlulukları...
Açılırdı gözleri Martı'nın
Tertemiz denizi görünce
Her gün daha da seviyordu onu
Onu anlamayan denize merhaba demek
Daha çok mutlu ediyordu...
Aradaki uçurumlara rağmen seviyordu
Martı, Deniz'i büyük bir sevdayla...
Her güneş batışı onun için acıydı,
Kaybederdi kendini...
Akşamın karanlığı onu evine gitmeye sürüklerdi...
Güneşin yakıcı havasına rağmen
Vazgeçemiyordu Martı Deniz'den.
Güneş kaybolurken ufuklardan
Dibe çökerdi özlemi Martı'nın
Telli duvaklı geliniydi Deniz’in...
Lakin
Deniz bilmiyordu sevmeyi
Anlamıyordu sevgiden
Yüreğinde taşırdı acısını
Kimseler bilmeden...
Her kanat çırpışında
Sulara döküverirdi sancısını....
Deniz asiydi,hırçındı
Kanatları yoktu uçamazdı martı misali...
Kara sevdaydı Martı'nın ki
Uzaktan severdi
Kokusunu uzaktan çekerdi içten içe
Kanatlarında saklıydı
Sevginin en yücesi
Uykusuz kalan gözleri
Yarım kalan sözleri
İçinde kalırdı her şey...
İmkânsız sevdaydı
Martı'nın Deniz'e kavuşması
Uçurumların olduğu, geçişlerin olmadığı
Kavuşmaların hayal olduğu
Bir türküdür Martı'nın sevdası...
