KOD ADI AMELE
Ah, içine tükürdüğüm dünya
Var mı ulan, düşlerimin baharı?
Var mı?
Sırtımdaki semerin nafakası.
Güneş isterik nöbetinde,
Alnımdan sızan damlalarla yarışır
yılışık gülümsemesiyle.
Yırtık mintan yapışır cehennem yangını tene.
Gül kokusu da neymiş.
Portakal çiçeği olur, ter bize.
Yağmurlar yağar kazmamın ucuna
Nehir olur akar da
köprü kuramam küskün sılama.
İstiflenir üst üste karanlık yövmiyeler.
Zulüm olur demirin ışıkta yansıyan ucu.
Ben hasret,
Avrat hasret,
Bohcalanmış umutlar yol ayrımında.
Gönül bu,
Bazen kayar benden öteye.
Bağlasam gözlerimi,
Görmesem unutur muyum?
Peki,
Ya rüyalarımda kırbacı tutan el kimin?
Yorgunluğuma bir tas serin su veren kim.
Kim nazlıyor ana kucağı gibi.
Kim okşuyor gün yanığı bedenimi.
Sahi,
Uyumazsam rüya görmezmiyim.
Ah ulan!
Bilirim de hesabı, el naçar, kalem oynamaz.
Bilirim ama vicdan bu
kantarımın topuzu kaçmaz.
Bilirim de söylemem.
Dil dürüst, kelimeler zindanda mahpus.
Ben kendimde gönüllü mapus.
Benim savaşım bu.
Sahte masal kahramanları
satın almış tüm koltukları.
Beyaz atlı prens korkuyla sarılmış eyerine.
Gönül yorgunu sıladan geliyor sufle,
"Vur kazmayı mesafelerin beline".
"Vur ki umut fışkırsın toprağın tadından"
"Vur ki ,
Zaman utansın yorgunluğundan."
