KIYI
Ey hayat! Güzeldin sen eskiden
Dizimde kabuk bağlamışken yaralarım
Bir elma şekeri, bir horoz şekeri, bir de balon
Yoksulluğun kol gezdiği iki oda bir salon
Kabusa dönmemişken rüyalarım
Duvarlardaki sıva çatlağı loş karanlıkta
Ejderhalar, yılanlar, şahmaranlar gibiydi
Bulutlar şekilden şekle girer
Ay bir otomobilin arka camından beni takip ederdi.
Ey hayat! Ölüm neydi bilmezdim
Biraz ateşlensem, anneme naz yapar gülmezdim
Ne zaman hastalansam başımı koyacağım
Nazlanıp kıvranacağım yumuşak bir diz vardı
Sen yoktu, o yoktu, biz vardı
Ölümle tanışıklığım
O hafta televizyonun kapalı olmasından ibaretti
Ayıp olurdu ölünün yakınlarına
Müzik de dinlenmezdi hem gülünmezdi.
Ey hayat! yorulmazdım şimdiki gibi
Koşardım top peşinde
Ayakkabılarım baş parmaktan yırtılır
Akşam eve geç gelince babadan korkulurdu
Korkumuz korktuğumuzun cezasından büyüktü
Bazen camdan sarkardım
Seyyar satıcının sokaktan geçişine bakardım
Geçen arabaları sayardım
Gazoz kapaklarımı saydığım gibi.
Ey hayat! Şimdi senin kıyındayım
Çocukluk geride kaldı, artık yolun sonundayım
Oyuncaklarım kırıldı; topum da yok, balonum da…
Koşmak için mecalim yok
Yürüyecek yol kalmadı
Ağaç kesip apartmanlar diktikleri sokaklarda
Kuşlar küsüp gittiler hep konacak bir dal kalmadı
Bırak, biraz dinleneyim; fazla yüzdüm suyunda
İlk gemide gideceğim, oyalanmam kıyında…
