KARLAR ERİMEDEN
Karlar yağarken şehrime,
Ağlarken gökyüzü buz rengi zemherisinde,
Hüznümden taşanları topladım avuçlarıma.
Gök ne zaman kaybetti mavisini?
Ne zaman giydi dağlar beyaz elbisesini?
Ne zamandı vuslatın, anlat kalbindeki hasreti?
Şimdi su kadar saf ve berrak anılar.
Suskunluğum ise yapayalnız kalışım,
Sevginin silgisiyle silinmeli
Ama şimdi yoksun!
Tek başıma yandığım her gece,
Bir düşünce denizinin dalgaları gibi büyür içimde öylece.
Şimdi hayret yakama düşmüş, başım ellerinin dehlizinde.
Gönlümdeki tarifsiz fırtınalar ise sağnakta.
Kuru yapraklar gibi savrulurken hayatım,
Her gece daha acı,
Her sabah başka bir sancı.
Sevgi beklemekmiş, can kuzum!
Ölümüne özlemekmiş meğerse.
Şimdi bir yanım boş, bir yanım ise düş,
Çaresizlik içinde hülyadayım.
Yarınları bekleyip ümit etmek,
Baharı beklemek seninle.
Öğrettin, öğrendim bunu, zor olsa da
Biliyor musun, kaybettim bak yolumu
Sensizliğin karanlıklarında.
Böyle bir akşamdı sensizliğe gidişim,
Böyle bir fırtınaydı beni savuran.
Ne olur gel artık yine baharlansın bu dağlarım,
Gülüşünle çiçeklensin bozkırlar
Ama şimdi her yerde, lapa lapa derinden karlar var,
Şarkılar dökülsün gölgenin değdiği yerde.
Karları eritelim, akalım vuslatı bekleyen denize.
Gel pes etme…
Gel,
Tut elimden,
Şehrimde karlar erimeden...
Editör: Suna Türkmen Güngör
