HER ŞEYE RAĞMEN GÜLMEK LAZIM
Öyle bir adam,
Sevgide arşa ulaştı,
Yaşayamıyor duygusuz,
Varoluşu bir zafer, insana dair,
Gülümsemesi tüm çocuklara, tüm insanlara…
Bir aşk gerekliliği geleceğe bakışı.
Seneler akarken, içine verdiği acı tatlı anılar ve gül açarken, gönlünün büyümesi güzel günleri simgelerken, bir çocuk ağlaması kıyameti gibi,
Çarpık ruhlu insanlara kör gözleri.
Beklenen olmadı!
Olmayacak da, tüm o güzel hayalleri, geçmiş de tarumar edildi.
Artık Aralık gidiyordur.
Yanar dalların yüreği...
Yapraklar ölmek için yarıştadır, ağaçlar öksüz ve yetimdir artık..!
Hep der; bütün doğa ölüm halindeyken,
İnsan doğasının mutlu olmasının imkânı var mıdır?
Ardı gelecek yeni sene keşke ilkbaharda olsa...
Kalbi konuşuyor adeta:
Sarılmak buraya kadardı, artık kara kış geldi, üşüdü eldivensiz minnacık çocuk elleri, döküldü o narin vücutlarından yapraklar, bir bir soldu.
Yaşanacak bir dünyaları da ellerinden alınmış.
Her yeşil yaprağa rüzgâr dadanmış, artık sararmış, düşmüş toprağa, mis kokulu çiçek bahçeleri de birer birer çürümüş.
Düşünür;
Kurtarmak lazım, toplayıp tüm bu güzellikleri,
Sürmek lazım yüze.
Solmaya yüz tutmuş, sevgileri vücuduna iliştirmek...
Kış ardı gelen,
Çocuksu anıları düşüncelerinde kanarken,
Ölü bir ağacın dallarını yağmur yaşattığı gibi,
Yarının fidanlarına sevgi gerek, ebedin gülmesine katkı gerek...
Açıkçası ben;
Dün gözyaşlarına boğulmuşken, şu sevgi yoksunu insanları sevindirmek istemem.
Yine de gülmek lazım, çok gülmek...
Tüm arkadaşlarım, dostlarımın yeni senesini kutlar, ebedi yaşamlarında mutluluklar dilerim.
