HELE HAYDAR - İSTANBUL
Kavuşamazsam sana,
Bil ki yol iki kapılı bir han.
Ki; ne dilsizim ne de kalpsiz.
Aşkı kağıda yazmak zor,
Ne zarf kâfi gelir ne de kalp.
Çözmeye çalışma beni,
Buna ne akıl yeter,
Ne de mizan.
Alışma bana;
Buna ne benim gücüm yeter
Ne de senin sevgin.
Tutkuların olurum.
Çıkmaz sokakların,
Elinde binlerce ölen papatyaların.
Sakın lanet etme ardımdan.
Neticede...
Ben aşkım, sen de kurban.
Aslında yoruldum.
Hilesiz bakışlar arıyorum.
Korkuya düşmeyen gülüşler.
Gel, sana ateşle oynamayı öğreteyim.
Çünkü;
Benim adım aşk, sen de kurban.
Ayak üstü sevdalar,
Aptallar içindir.
Çoğu zaman,
Gitmekle gelmek arasında zorlandım.
Oysa;
İçimdeki hep çocuktu.
Yeterince karanlık düştüğünde,
Ben aşktım, sen de kurban.
Ateşin gölgesi olmaz.
Başkalarının gözlerinde arama beni.
De ki;
Ölüm hiç bu kadar yakışır mı insana?
Vakit tamam.
Hele Haydar.
Sen İstanbul kokardın, ben de aşk.
Boş ver.
Bu akşam saçlarına dökülmüşüm,
Kimse bilmez.
Bırak beni;
Bu efkarım birkaç yüzyılla dinmez.
Düşmanım çok, cahilim bitmez.
Yine son yazdığım şiirleri çalmışlar.
Ah dudakların tene dokunuşları.
Yıllara meydan okudum.
Benim adım aşk, sen de kurban.
Hele Haydar, söyle bana.
Düşman kimdi?
Ben neden öldüm?
Dostlarım ben aşkı,
İstanbul'da öldürdüm.
Mezarını aramayın,
Yaktım kül ettim.
Ben yandım, o yandı,
O sordu, ben bittim.
Geriye ne ben kaldı,
Ne de o!..
