GÜN EKSİLMESİN PENCEREMDEN...
Bu aralar yaprak döküyorum bir bilinmez zaman içinde ve kendi kabuğuma çekiliyorum özüme kavuşmak için.
Kimseye karışmadan, kimseye değmeden yaşamak istiyorum ama bunu yapabilmek hiç bu kadar zor olmamıştı.
Of be yüreğim! Neden bu her dem yaprak dökümü neden?..
Gün aydınlanmış ama perdelerim sonuna kadar kapalı… Her yer karanlık…
Gün ışığı görmeyen hanemde, tavan arası gölgeler bana bir şey söyleyecek gibi oluyor ama ben duymamak için kulaklarımı tıkamayı tercih ediyorum bu aralar…
Sanki bir karabasan kollarını açmış ve beni içine çekiyormuş gibi… İşte bu yüzden kapattım kendimi tüm seslere...
Biraz sükut, biraz kendini bulma ve özüme dönme, zamanın kumları savurdukça savurdu beni...
Biliyorum bir sınavdayım. Ve sınavı yapanın bana söylediklerini duymalı, diğer seslere kepenk vurmalıyım…
İnziva, bazen tüm soruların cevap anahtarı.
Derdin içinde saklı değil mi derman?
Derdinden büyük değil mi Mevla...
Hem hayat, hayal kırıklıkları üzerine kurulu değil mi..?
Bu da geçer elbet, “Ya Hu” dediğinde başlar en karanlık bulutlar yavaş yavaş gökyüzünde dağılmaya…
Tabii ki geçecek, Rabbe sığındığında ne zaman dağılmadı kara bulutlar? Haydi bakalım, aç perdeleri karış hayata; ya Bismillah…
Haydi sarıl dua zırhına…
Bak gün aydınlandı yine...
Bak ne diyor Mevlana;
"Sanma ki dert sadece sende var. Sendeki derdi nimet sayanlar da var."
Elbet senin de yüreğin güneş açacak. Bu derdinin de sana kattıkları olacak.
Unutma..!
Sabır kuşu, bütün kuşlardan daha hayırlı ve hızlı uçar.
Editör: Serhan Poyraz
