GELENLER DE ÖLÜYOR
Demir kapıyı aralayıp ağır ağır yürüdü adam.
Niye en çok selviler biterdi mezarlıklarda.
Ve niye bu sessizlik.
Gelenler de ölüyor dedi içinden.
Gelenler de ölüyor
Sonra sonsuz bir sessizliğe gömülüyor her yer.
Kocaman bir papatya demeti kucağında
Elindeki poşetlerde küçücük saksılar içinde sardunyalar.
Unutmamıştı bu sefer.
Yedi yıl dedi içinden
Yedi yıl oldu.
İşte...
İkinci sokak üçüncü parsel.
Sokak sayıyordu sırayla dizilmiş mezarların arasına bırakılmış yürüme açıklığını
Sağa dönünce üçüncü parsel.
Ebedi adres.
Usulca çöktü mezar taşının yanına.
İsminin yazıldığı harfleri okşar gibi sürdü avuçlarına
Ellerini açıp dualar okudu.
Mermerleri yıkadı boydan boya.
Kenarda duran papatyaları aldı.
Baş ucuna bıraktı
Ellerini yıkayıp kuruladı.
Çilli çocuğun saçlarını okşadı.
Cebinden bir miktar para çıkarıp çocuklara dağıttı.
Çocuklar gülümseyerek baktılar adamın yüzüne.
Biri, ben her zaman uğrar, sularım dedi çiçekleri.
Sen merak etme amca.
Adam durdu kitabenin tam karşısında.
Gülümsedi.
Derin bir nefes çekti içine.
Ne güzel kokuyorsun dedi.
Ne güzel kokuyordu toprak
Selviler nazlı nazlı sallanıyordu hafiften esen rüzgarda.
Islanmış toprak üstünde taze sardunyalar.
Renk renk gülümsüyordu.
Yedi yıl dedi adam
Yedi yıl.
Toprağında sürerek kokunun izini.
Ne bekliyorsun hala.
Niye almıyorsun ki beni yanına
Hem biliyorsun.
Gelenler de ölüyor.
Gün yükseliyordu ufukta.
Sardunyalar gülümsüyordu
Selviler sallanıyordu.
Gelenler de ölüyor.
Sonra...
Sonra kimse gelmiyor artık.
