GEÇ KALDIK
Biliyorsun geç kalmıştık yaşamaya
Geç kaldık
İlk açan papatyayı selamlamaya
İlk öleni gömmeye
Unutmadan acıyı
Geç kaldık son ölene ağıtlar yakmaya
Geç kaldık
Kirpiğinde enkazın tozu
Çocukların gözlerinden ağlamaya
Sen hiç kovuldun mu kendinden
Hiç silindi mi adın kütükten
Yıkılırken bir şehir
Sokaklar yiterken kör karanlıkta
Çaresiz
Kaldın mı soluksuz yaşamda
Ahh ölesin geldi mi
Yitirdiklerine
Yani
Yani diyorum
Uykuya kanıp gece
Kimsesiz ve ülkesiz uyandın mı sabaha
Unuttu mu seni
İlk gün uzanan eller
Yabancı mı ülkende tüm şehirler
Biliyorsun
Üç gün bizim yasımız
Unutuldu Antakya
Seçim telaşı
Sandalyeler kavgası
ISLAK ÇADIR
Kim hatırlar ki
Ülkemde mülteci yarınsızlığı
Sen hiç öldün mü soluk alırken
Battı mı ciğerine nefes
Korktun mu ölümden
Ayaklarının altında sarsılırken toprak
Yıkılırken sığındığın dört duvar
Soğurken sevdiklerinin sıcağı
Hiç öldünüz mü arsızlıktan
Biliyorsun geç kalmıştık yaşamaya
Geç kalmıştık
İnsan olmaya
Sığınmıştık da cenin olup yalnızlıklara
İnanmıştık masum
Kendimiz gibi sandığımız insana
Dedim ya sana
Geç kaldık, geç
Yaşama, insan olmaya
Geç kaldık yüreğe dokunmaya
Öyle alışık ki herkes vicdansız yaşamaya
