FAKAT HERKES
Herkes bakıyor da azizim
Fakat görmüyor herkes.
Ana rahminde bir cenin misali
Güneş görmemiş umutlar ölüyor.
Kimse kimseyi anlamak istemiyor,
Yürekler birbirine dokunmuyor.
Bakar körlerin dünyasına döndü bu hayat
Herkes bakıyor, fakat herkes görmüyor.
Herkes dinliyor da azizim
Fakat duymuyor herkes.
Bir çift kulak ne işe yarıyor?
Sözler yüreklere ulaşmıyor...
Acının dili olmayabilir
Fakat hüzünlü gözlerin dili yok mu?
Herkes okuyor da azizim
Fakat anlamıyor herkes.
Bir yüreğe dokunabilmek kolay değil;
Bir yüreğin elinden tutmak,
Onu karanlığın içinden çıkarmak
Bir yüreğe güneş olmak kolay şey mi?
Herkes canlı azizim
Fakat yaşamıyor herkes.
Sahi yaşamak neydi?
Benlik duygusundan arınmamış
Bir canlı yaşıyor olabilir mi?
Hayat ve yaşam et ve tırnak misali değil mi?
Hayattan yaşam çıkarsa geriye ne kalır?
Herkes merhametli de azizim.
Fakat herkes yağmur olmuyor.
Yüreklerdeki merhamet pınarı kuruyor.
İnsan insana hasret kalıyor
Dünya çölünde can cana merhamet etmiyor.
Herkes acıyor da azizim
Fakat dokunmuyor herkes.
Oysa acımak, incitmemek değil miydi?
İnsanın insana verdiği zararı
Şeytan verebildi mi?
Herkes dürüst de azizim
Fakat masum değil herkes.
Yağmurlar misali yağan bu kötülükler kimin eseri?
Günah banyosunda her günün yıkanan kimler?
Neden haklı olanlar güçsüz, güçlü olanlar haklı?
Dinmeyen gözyaşları kimlerin eseri?
Herkes sevdalı da azizim
Fakat sevmiyor herkes.
Fuhşiyatın adını sevda koydular,
Artık yürekler değil, bedenler seviyor.
Yüreksiz sevdalardan yetim bebekler doğuyor.
Söyle bana azizim
Bu dünya hala neden dönüyor?
Herkes güneş de azizim
Fakat ışık saçmıyor herkes.
Dünya hızla karanlığa gömülüyor
Hayat yaşamsız bir alana dönüyor
Aydınlığın bağrından karanlıklar doğuyor.
Ve güneş görmemiş umutlar kurşunlara diziliyor...
