ESKİDEN, GÜNÜMÜZE KOMŞULUK
Daha dün komşumuzu bir gün görmezsek merak ederdik, kapısını çalar hal ve hatırını sorar bir ihtiyacı var mı merak ederdik.
Annemiz ve babamızdan sonra en güvendiğimiz kişiydi komşumuz.
Dertlerimizi anlattığımız, işimiz olunca gerektiğinde Çocuklarımızı emanet ettiğimiz.
Dünyaya bakış açımız bile aynıydı, aynı konular bizi endişelendirirdi, aynı konular bizi mutlu ederdi. Çocuklarımız sınavlara girerken bile birlikte oturur dua ederdik.
Bir şey lazım olunca mesela tuz, un ve bunun gibi bir sürü şey ilk komşumuzun kapısını çalardık, belki bin akrabaya bedel idi komşularımız.
Yemek yaptığımızda ilk komşumuza tattırırdık. O anda yiyecek ekmeği yok belki bunu komşumuza farkettirmeden, utandırmadan duruma el koyardık.
Kimin o anda ihtiyacı var ise birbirimize destek olurduk. Kışlıklarımızı birlikte hazırlar, "senin tarifin değişikmiş bu baharatı da katsayım" der sadece o anda hazırlanan Yiyeceğe baharatı katmakla kalmaz, gönlümüze de hoşluk katardık karşılıklı olarak...
Öyle güzeldi o günler, bayramlar, seyranlar birlikte kutlanırdı.
Hastalıkta, iyi günde, şenlikte dar da hep yanımızda komşumuz olurdu.
Komşumuzun oğlu kızımız ile oyun oynar, aynı kardeş misali birbirlerini korur kollarlardı. Bu bağ asla değişmezdi.
Değerlerin değiştiği bu günlerde komşuluk da değişti artık insanlar birbirine selam vermekten bile çekiniyor. Bahçede, kapı önünde, "Merhaba nasılsın" diye, kimse kimseye sormuyor artık.
Bulunduğun mevkiye, cebindeki maddiyata göre değer görüyorsun.
Artık hasta olunca, darda olunca, hatta vefat etsek bile bunun bilincinde olmayan komşularımız var.
Çünkü zamanı yok kimsenin. Kime sorsan hep yetişmesi gereken bir yeri var.
Hal hatır sormaya vakti yok.
Güven desek, günümüzde kişiler sadece kendilerine güveniyor.
Bir de eskiden pek çok kişinin sakladığı egosu günümüzde kişileri tüm değerlerden uzaklaştırıyor.
Atalarımızdan biz böyle görmedik aslında, onlar bize iyi örnek olmak için çok çabaladı. Biz komşumuzu unuttuk, değerlerimizi unuttuk, yalnızlaştık, sanki bu dünyayı biz yarattık.
Yalnızlaştık ama yine de buna bir çare bulmak zor geliyor.
"Dünyayı ben mi kurtaracağım" düşüncesiyle kimse bir şeyleri değiştirme, iyileştirme adına adım atmıyor.
Hayat mı böyle yaptı insanları yoksa öncelikleri mi değişti ??
Bunun cevabını kimse veremez, çünkü herkes başkasını sorumlu tutatacak bu durumdan...!.
Her daim bir umut vardır.
