ESKİ ZAMANLAR
Hepimiz özleriz o eski zamanları...
Geçmişe yönelik özlem bağrımızda hep canlı...
Hepimiz özlüyor, hepimiz arıyoruz o zamanları... Zaman zaman bu özlem içimizde bir hasrete dönüşüyor...
“Neden özlüyoruz?” diye bu soruyu sorduğumda, zihnime bazı notlar düşüyor.
O eski zamanları özleyen bizler, o zamanlarda kaç yaşındaydık? Eminim ki, hepimiz çocuk yaşlardaydık...
Bir çocuğun hayata bakışıydı o eski zamanlar...
Hayata dair henüz sorumluluk almamış, yüreği masum, bakışları safiyane olan bir çocuğun gözlerinde hayat her zaman güzeldir...
Çünkü hayata kendi masum penceresinden bakar ve diğer pencereleri bilmez...
Fakat bazı insanların çocukluk evreleri öyle derin, öyle acılı geçmiştir ki, o çocuk yaşlarda; bir babanın, bir annenin aldığı sorumluluğu almış ve henüz çocuk yaşta hayatın acımasız yüzüyle karşı karşıya kalmışlardır.
Sizce bu şekilde yaşamak zorunda kalmış o zamanların çocukları, bugünün büyükleri olanlar, o eski zamanları özlerler mi?
Küçücük yüreklerine hayatın ağır yükü yüklenmemiş her insan o zamanları özler...
Aslında özlenen eski zamanlar değil, çocukluk çağıdır...
Dünya her zaman aynı dünyaydı, değişen dünya değil bizleriz. Büyüdük, hayatın acımasız yüzünü gördük, doymak bilmeyen kurtlarla savaşmak zorunda kaldık, aslanın midesine ulaşan ekmeği kazanmak için çırpındıkça çırpındık. Güçlünün haklı, haklının suçlu ilan edildiğine şahit olduk, artık hayata çocukluk gözüyle değil, sorumluluk gözüyle bakmak zorundaydık... Zaman zaman yorulduk, zaman zaman usandık, zaman zaman hayattan, yaşamaktan nefret ettik...
Zira masumiyetin, masum perdeleri yırtılmıştı artık...
Bu bir döngüdür...
Bizler, o eski zamanları özlediğimiz gibi eminim ki, o eski zamanların yetişkinleri de kendi çocukluk zamanlarını özlemişlerdir.
Eskileri özlüyorsak, eski zamanlar güzel olduğu için değil, o zamanlarda çocuk olduğumuz için özlüyoruz...
Eski zamanları özlemeyen insanlar da vardır.
Zira onlar henüz yedi yaşlarında okula gitmesi gerekirken ne yazık ki bir baba sorumluluğuyla işe gitmek zorunda kalmışlardır...
Küçücük bedenlerine yüklenen aile sorumluluğunun altında ezilenler neden o eski zamanları özlesinler ki?
Özlemek bir yana hatırladıkça psikolojik sorunlar yaşıyorlar...
Travmalarla çocukluğu geçen hangi insan o travmaları özler ki?
