ÇOĞUMUZ BİLMEYİZ BUNU...
Bir sanattır iyi insan olmak. Ama çoğumuz bilmeyiz bunu! Hep karşı tarafta görürüz eksikliği. Hep kusurlarımızı görmemek için kusursuzu ararız. Hele bir de iki afilli laf ediyorsa ağzımız, dev aynasında görürüz kendimizi.
Kabullenemediğimiz kusurlarımızı, büyüttüğümüz ve hayatta ezilmeye karşı geliştirdiğimiz bir savunma mekanizması olduğuna inanırız. Hep kişinin bir yönüyle dalga geçeriz. Diyeceksin ki klasik laf ama "Dalga denizde olur." Yok arkadaş, dalga ruhlarda saklı. Bir öyle bir böyle. Yön nereye çekerse.
Elimizde tuttuğumuz en değerli madenimiz vardır. Kıymetli.. "Kenara koyayım. Bir gidip geleyim, madeni tekrar alırım" dersin. Madene bakmadıktan sonra, şekli değiştikten sonra neye yarar? Maden yine gömülür toprağın altına.. Saygı, sevgi gider...
Gül bahçesinde güller yetiştiririz. Varlığın en güzel hediyesidir güller. Sadece kokusuna, rengine bakarız.
Dikenlerine gelince bir bahane buluruz.. En önemli yeridir aslında. Acıtsa da kanatsa da.. Cesaret edipte gün yüzüne çıkarılamayan güllerimizde vardır. Öndeki güller daha göz alıcı gelir..
Çoğu zaman değer kavramını unuturuz. Koskoca evrenin içinde çözülemeyen günümüz insanoğluyuz. Değeri, sevgiyi, saygıyı unutan hep sevgiyle sınanan..
Editör: Ümmügülsüm Hasyıldırım
