ÇOCUKLUĞUMUZ BİR GÜN KAPIYI ÇALSA
Bir gün kapı çalsa,
Gelen çocukluğumuz olsa,
Alıp götürse bizi
Yeniden çocuk olmaya.
"Yaralarımızı sarmaya geldim" dese,
"Neden yara aldıysan onu iyileştirmeye geldim" dese…
Bir gün kapı çalsa,
Gelen çocukluğumuz olsa,
Annemizin salçalı ekmeğinden yesek,
Oynarken sokakta
"Ezan okundu; haydi çocuklar, herkes evine!" diyen annemizin sesini duysak,
Yanan sobanın içinde pişen patatesleri yesek,
Yaramazlık yapsak, annemize sonra;
"Anneciğim, bir şey diyeceğim; ama kızmayacaksın" diye başlasak söze,
Zaten öyle deyince kızmayacağını bilirim ki...
Sonra az bir gülümsemeye karışık mahcubiyetle söylesek yaptığımız yaramazlığı.
Sabah olsa, annem saçlarımı örse,
Mavi önlüklerimizi giyinip okula gitsek...
Bir gün kapı çalsa,
Gelen çocukluğumuz olsa,
Baş ucumuza koyduğumuz bayramlıklarımızla uyusak,
O bayram sabahlarını yaşasak,
Herkes sıraya geçse bayramlaşmak için mahallenin bütün çocuklarıyla toplanıp gitsek,
Komşularla bayramlaşıp,
Şeker toplasak, bütün kapıları çalsak bir bir.
Bir gün kapı çalsa,
Gelen çocukluğumuz olsa,
Sabundan baloncuklar yapsak,
"Hangimiz daha çok yapacağız?" diye yarışsak,
Kavga etsek kardeşlerimizle, arkadaşlarımızla;
Beş dakika sonra barıştığımızı gören annelerimiz
Gülümseyerek; "Çocukların mutluluğu gururlarından daha büyük, keşke hep çocuk kalsalar" diye sohbet etseler...
Bir gün kapı çalsa,
Gelen çocukluğumuz olsa,
Otursa yanımıza, can olsa ruhumuza,
"Ben varım" dese, "Biz varız şuranda, unutma!" dese,
"Orada hep ben varım.
Unutma çocuk olmayı.
Büyüdüm diye beni ihmal ediyorsun,
Ben hep geliyorum; ama sen görmezden gelme artık.
Beni ihmal ettiğin yeter!"
Biraz hüzünlensek, gülümsesek sonra.
"Bak, son kez söylüyorum: İçindeki beni küstürme,
Kimseye de incittirme, sahip çık bana, sonra bozuşmayalım.
Biraz muzırlıktan bir şey olmaz, kızdırma beni" dese.
"Beni unutmadığın için seni yüreğinden öpüyorum" dese…
Editör: Hamiyet Su Kopartan
