BEYAZ & SİYAH
Bir gün aşk ile nefreti tanıdım...
Dün seni çok seviyorum, diyebilen biri bugün senden nefret ediyorum diyebiliyor...
Hayret ediyorum ya benimsin ya da toprağın diyebilenlere ...
Senin saçının teline zarar gelmesini kaldıramam diyen bir insan..
Yarın kalkıp o çok sevdiğinin canına kıymaya kalkmasına anlam veremiyorum...
Niye o kadar bağlanırız ki?
Gözümüzün alabildiğince her şeyi yapmaya kalkışabilecek kadar...
Senin için ölürüm kelimesini en büyük aşk cümlesi olarak kullanırız..
Harbiden biz insanlar biraz aptalız..
Onun için yaşamak onun ile her şeyi yaşamak var iken
Kalkarız senin için ölürüm deriz..
Senin için yıldızları tutup önüne sererim deriz..
Sen iste senin için dünyayı yakarım der iken bile yalan söyleriz...
Neden ise hep yapamayacağımız şeyleri söyleriz...
Ve çok sevildiğini zanneden zavallılar da bu cümlelere inanırız...
Adamın biri kalkıp cenneti değişmem saçının bir teline der ve biz hepimiz bu şarkıyı en iyi aşk şarkısı ilan ederiz..
Neden hiç kimse düşünemez ki?
Sen cenneti görebilecek misin?
Orası nasıl bir yer görsen vazgeçebilecek misin? Diye neden söylemeyiz ki?..
Yani kimse kimseyi çok sevmez..
Herkes en çok kendini çok sever..
Kendisinin değerli olduğunu hatırlatan insanı çok seviyorum zanneder...
Ve ondaki değerini yitirmeye başladıklarında da nefret ederler..
Keşke aşk ile nefretin arasına arkadaşlık kelimesini sıkıştırabilseydik..
Bunu yapmayı deneyenler oldu tabi
Ama bir çoğu başarısız oldu..
Çok sevenler sadece hayalperestlerdir..
'O mutlu olsun da nerde mutlu olursa olsun.' diyebilenlerdir.
Çok sevenler
sevgilisi onu terkettiği halde, 'Onun da kendine göre gitmesi için haklı nedenleri vardır elbet.' diyebilenlerdir..
Aslında sevgi ile nefret bir birine çok uzak kelimelerdir..
Çok büyük seven insan sevdiğinden nefret edemez...
Sevgilisinden nefret eden insan da beni çok büyük sevemez..
