BEN ÇOCUKKEN
Çocukluğumda kuş olup uçabilsem, ağaçların en tepesine konsam derdim. Hiç görmediğim şehirleri gökyüzünden seyretsem, benim gibi gökyüzünde binlerce arkadaş kuşlarım olsa ne güzel olurdu.
Uçmayı özgürlük sanırdım; kanatları olan her şey özgürdür onlara kimse ulaşamaz diye düşünürdüm.
Bir gün, bir çocuk elinde sapanla kuşları hedef alıp vurmaya çalıştığını, hatta bir tanesini vurduğunu gördüm, sevinçle koşup yaptığı takdir edilecek bir şeymiş gibi bir ayağından tutarak getirmiş, “Vay be, tam da başından vurdum” diyerek böbürlenmişti.
Ben çocuktum sen de çocuktun, belki kuşta yeni uçmaya öğrenmiş hevesli bir çocuktu! Sana kim öğretti kuşları vurmayı?
Sana kim öğretti özgürlüğü alnından vurmayı, sana benzemiyor diye canı yok mu sandın, evi ailesi yok mu sandın?
Sonra anladım ki, kanatların olup uçsan da, belki bir çocuk tarafından vurulabilirim, henüz uçmayı, özgürlüğün ne demek olduğunu bilmeden. Çocuk ruhuna işlenmiş “özgürlük avcısı” damgasıyla büyüdüğünde, belki de gökyüzü sadece kötülere kalacak.
Sadece kendi dünyası için kendi zevkleri için başka dünyaları yıkıp, kanadı kırık kuşlar bırakan katil çocuklar yetiştirmeyelim.
Her insan temiz doğar.
