AYNADAKİ SEN
İnsan, en zor kendini affediyor.
Başkalarını kendinden daha çok sevdiği, nice değmez ve değmeyenler için bunca acıyı kendine yaşattığı için...
Bundan kaçmaktan vazgeçip, kendisiyle yüzleşmesi ise yıllarını alıyor.
Seni yakan, yıkan, süründüren acıların dindiğinde, yaraların kabuk bağlandığında, kendinden başka hiç kimsenin sana çare olmadığını ve tek dostunun Rabbinin olduğunu anladığında ise bir bakmışsın, seneler geçmiş gitmiş, yaptıkların ise yapmasaydın olmuş.
Ve sevilmediğin nice hikâyelerle dolmuş ömrün.
Bir bakmışsın ki seni sevsinler diye bilmeden de olsa, içinde öldürdüğün o küçük çocuğun katili olmuşsun.
Aynaya baktığında gördüğün o derin acı izlerinden dolayı ise ne aynalarla ne de kendinle barışamamışsın.
Mevlana'nın da dediği gibi:
"Gençliğin aynada göremediğini, yaşlılar bir tuğla parçasında okurlar."
Öyle....
Bilirsiniz ya da duymuşsunuzdur. Eski zamanlarda, erkekler sevdiğine ayna alırmış.
Ve bu hediye “Sana, senden daha güzel bir hediye bulamadım” demekmiş.
Ne güzel olurdu. İnsan akıl baliğ olduğunda, aynayı önce kendine hediye etse ve aynadaki suretine dese: "Sen, ne güzel hediyesin. Sakın beni kırmayasın, incitmeyesin. Eğer kırarsan, aynada ki suretini göremezsin."
Tabi bu arada "Aynalar da türlü türlüdür. Yüzünü görmek isteyen cama bakar, özünü görmek isteyen cana bakar."
Umarım ki daha fazla geç olmadan, aynalar ile barışmanız, özünüzü görmeniz, kendinizi ve sizi sevgiyle var eden Yaratan'ı, hep sevmeniz dileğiyle..
Editör: Ümmügülsüm Hasyıldırım
