Bayramdan günler önce başlar bizim telaşlarımız.
Âdetlerimiz…
İki gün öncesine “şerefe” denir mesela.
Bir gün öncesi “arife” dir.
Özeldir, özenilen gündür “arife…”
Ev temizliklerinin son dokunuşlarının yapıldığı gündür.
Bayram hazırlıklarının…
Baklavalar, börekler ya bir gün öncesinden açılır, ya arife gününe saklanır bu hazırlıklar.
Bayramda “ taze taze” yenilsin diye.
Evlerin telaşlı ve sevilen günüdür arife…
Bayramlıklar hazırlanır mesela, özellikle yavrulara, yepyeni…
Şeker tabakları, kolonya şişeleri doldurulur.
Bu dünyadan göçenler ziyaret edilir.
Dualar edilir kabul olur umuduyla.
Temizlenip arınmak için banyolar yapılır.
“Arife sularına karışmak” denilir buna.
Bu arife gününde düşünüyorum.
Kaç arife geçmiş ömrümden?
Bunların kaçını yapabiliyoruz artık?
Düşünüyorum da eski bayramlara, arifelere duyulan özlem cümlelerinin yanına “tatil” sözcüğünü koyar olduk.
Bayramlar tatil fırsatı oldu çoğumuza.
Evler sessiz, evler bayramsız.
Bedenlerimiz arife sularına karışırken, ruhlarımız ne kadar arınıyor acaba?
Bugün arife ve ben düşünüyorum, tüm canlar aynı mı yaşayacak bayram sevincini?
Kimler annesiz, babasız?
Kimler evlatsız girecek bayrama?
Henüz koca bir depremle sarsılan bu topraklarda yaralı yürekler huzura ve rahata kavuşabildi mi acaba?
Konteyner ve çadırdan evlere bayram nasıl uğrayacak?
Gençler sınav ve gelecek kaygısından arınıp, arkadaşlarıyla buluşup karnını doyuracak, bir şeyler içecek harçlık bulacak mı ceplerinde?
Kaç evde eksiksiz bayram sofraları kurulacak?
Kaç evin çocukları gülecek doyasıya?
Bugün arife…
Ruhlarımız karışsın arife sularına.
Bedenlerimizden önce ruhlarımız karışsın arife sularına, ruhlarımız…
Belki, diyorum, belki böyle olursa bir umut gerçekten bayram yaşanır bu topraklarda…