Bu sabah kızımın
"Dünya Kız Çocukları Günü’nü" kutluyorum.
Kucaklıyorum sımsıkı…
Alışverişte ağır poşeti taşıdığını görünce; “Sen ver onu, biz taşırız.” diyorum.
“Olur mu hiç anne?” diyor.
“Olur olur, biz yanındayken rahat et, kendini iyi ve özel hisset…”
Markette minicik minyatür turuncu bir kabak görüyorum.
Alıp hediye ediyorum, bakıp gülümsesin diye.
Elimden gelse dünyada nefes alan tüm kız çocuklarını gülümsetmek isterim.
Yüzlerinde, gönüllerinde güller açtırmak isterim yaşam boyu…
Bu günü kutlaması için bir kız çocuğu olması gerekmiyor insanın.
Tüm kız çocukları bizim…
Hepsi kıymetlimiz…
Bir gün değil,
Her gün onların yaşamlarına güzel dokunuşlar yapmak elimizde.
Çevremizde, dünyamızda eli tutulacak öyle çok kız çocuğu var ki…
Eğitim alamayan, fakirlik, açlık içinde yaşayan.
Küçüçük yaşta zorla evlendirilen…
Tacize uğrayan, bir mal, köle gibi alınıp satılan,
Susturulan…
Çocukluğunu, gençliğini yaşayamadan yitip giden…
Öyle çok kız çocuğun gözyaşı var ki dünyamızda…
Maalesef…
Hepimiz elimizden geldiğince dokunabiliriz onlara.
Koruyup kollayabiliriz aslında…
En yakın çevremizden başlayarak, eğitimlerine, gelişmelerine, dünyada güvenle büyüyüp yol almalarına destek olabiliriz…
Şöyle uzanıp tutuversek ellerinden sımsıkı.
Önlerindeki çalı çırpıyı, dikenleri ayıklayıp yol açıversek küçük adımlarına…