Bir orman yandığında,
Bir ağaç yanar göğü kucaklayan dalıyla,
Yeşiliyle, meyvesiyle, misafir ettiği sincabıyla,
Gövdesindeki kuş yuvası yanar, ana kuş yanar yumurtalarıyla, yavrularıyla.
Alevlerden kaçıp kendini kurtaramayan kaplumbağa yanar kabuğuyla, canıyla, kanıyla.
Bakmaya doyamadığımız binbir çeşit çiçek yanar, çimen yanar.
Bir güzel gözlü ceylan yanar yeşillerin arasında.
Bir küçük kirpi.
Bir tavşancık, hızla koşsa da kaçamaz alevlerin içinden.
Bir orman yandığında bir tilki,
Bir güzel ötüşlü keklik kavrulur gider sessiz çığlıklarıyla.
Yerdeki toprak yanar.
Tüm börtü böcek, karınca,
Kurt, kuş yanar kor alev olurcasına...
Bir orman yandığında,
Yanı başındaki köy yanar.
Köylünün,
Canı ciğeri hayvanları, inekleri, kuzuları yanar.
Başını soktuğu damı yanar.
Tenceredeki aşı,
Biriktirdiği tohumu, buğdayı, arpası, unu yanar.
Bir ömür didindiği kazancı,
Umudu, geleceği, alın teri yanar…
Bir orman yandığında bir ülkenin canı ciğeri, geçmişi, geleceği yanar.
Şanı, şerefi, örfü, âdeti, tertemiz kimliği yanar.
Bir orman yandığında,
Dağ taş, yer gök, kurt kuş ağlar,
Yürekli tüm canlar ağlar,
Bir orman yandığında…………
Yanmasın ormanlar, yanmasın artık ne olur…