Bir arkadaşım: "Bizim evde çay demlenmez," dediğinde şaşıp kalmıştım.
“Nasıl yani, hiç mi?” diye sormuştum.
"Nadiren" demişti…
Oysa kendimi bildim bileli çayla yaşıyorum sanki.
İlk tanıştığımda şekerle karıştırıyordum, bir hayli zamandır şekersiz demli çay en sevdiğim.
Sabah gözümüzü açıp mutfağa geçince ilk çaydanlığın altını yakarız.
Gün bitene kadar, dolup boşalır o çaydanlık.
İşyerlerinin de vazgeçilmez içeceği, ikramıdır.
Çalışırken, molada, her daim çay…
Fincanda, cam bardakta ama en çok da o ince belli bardakta çıkar keyfi…
Mutluyken, üzgünken, dalgınken, kızgınken, ağlarken, gülerken, hastayken, yorgunken, yalnızken, kalabalıktayken her durumda eşlik eder bize…
Çay aslında benim için sadece bir lezzet değil, çaydanlığın kaynarken çıkardığı huzurun sesi demek. Aile sıcaklığı, birlikteliği, sohbeti demek…
Yorgunluk alır, tüm gün dünyanın yükünü çeken insanı rahatlatır.
Uyku açar; çayın gücüyle, arkadaşlığıyla sabahlara kadar çalışırsınız…
Keyif verir, sizi alır götürür bazen hayaller dünyasına…
Zeytin peynirimize eşlik eder, ekmeğimizi bandırdığımız menemeni lezzetlendirir, bazen de iki dilim baklavanın üstüne iyi gider.
Okuduğumuz bir kitapla, bir müziğin melodisiyle birleşince tadına doyum olmaz hele…
Bahane olur yeni tanıştığınız biriyle sohbeti açmaya. Bazen de çok iyi tanıdığınız biriyle sohbetinizi tatlandırır.
Küskünlerin bir bardak çay bahanesiyle barıştığı çok olmuştur.
Sıcak yaz günlerine, karlı kış gecelerine, öğleye, ikindiye hep çay yakışır.
Şimdi bu yazıya da bir çay yakışmaz mı sizce?
Kendime doldururken bir bardak da size uzattığımı hayal edin, haydi afiyetle…