ZAMANLAR ARASI
Evin iki çocuğu sıkılmış ki, lambanın ışığıyla gölge oyunu yapıp oynuyorlardı. Tavşan, köpek yapıyorlardı, gülüşerek bozup tekrar gölge hayvanlar yapıyorlardı.
Dinlemiyormuş gibi görünseler de, çocukların bir kulakları konuşulanlardayken, akılları oyunda olur.
-Çocuklar gürültü yapmayın! Babanız haber dinliyor. Lambayı çok açmayın, gördünüz mü lambanın camı is olmuş. Gaz da çok harcanıyor.
- Çayın soğuyor, çok dalgınsın, haberlerde kötü bir şey mi söylüyor?
Ali, yutkundu yutkundu ama olmadı. Yutamadı ki hazmetsin, boğazında düğümlendi duydukları.
- Ne olsun Ayşe, yine her şeye zam geldi. İnsanları niye bu kadar sıkboğaz ediyorlar? Anlamadım. İnsanlar aç ve açıkta mı kalsın?
Bu yetmiyormuş gibi bir de savaş başladı. Hangi vicdana sığar bu zulüm? Baksana! Binlerce masum, can verdi.
Eskiden savaşlarda çocuk ve kadınlar öldürülmezdi. Bilhassa masum halkın toplandığı yerler vurulmazdı.
Artık o ülkenin insanlarına kast edildiği için ayırt etmeden çoluk çocuk, kadın öldürülüyor.
Ne günlere kaldık! Haklı, haksız birbirine karışmış, bir şey yapamamak insanın canını sıkıyor.
- Haklısın elden bir şey gelmiyor. Çocuklar lambayı üflemeyin, ışık uzadıkça daha çok is yapıyor.
- Bırak Ayşe, oynasınlar. Hayal güçlerini geliştiriyorlar. Tavşan yapmışlar baksana!
Çocuklarımızın sesi ne güzel, cıvıl cıvıl. Şimdi savaşta ölen cennet kuşu çocukları düşün! Geride anne baba kaldıysa o güzel seslerinden mahrum kalacaklar.
Can damarı kesik gibi boynu bükük, solmuş, kurumuş ağaç gibi.
- Çayın soğudu, ben tazeleyip getireyim. Allah herkesin evladını var etsin.
Ayşe, işlediği masa örtüsünün çiçeğini parmağıyla inceliyordu. Sanki onu işleyen o değil gibi. Dalgın dalgın aynı yeri kazıyordu sanki.
Ayşe; “öyle” dedi ve devam etti; “İnsan üzülmez olur mu? Kanadı kırık kuş gibiyiz."
Eşine üzgün gözlerle baktı. Sanki yaşamaya mecburuz der gibi çocuklarına dönüp baktı.
