ZAMAN ÇABUK GEÇTİ
Açtı, Kapıyı.
Zaman çabuk geçti.
Lüle lüle saçlarını annesinin dizinin dibinde ördüğü zamanlar çok geride kaldı.
Akşama kadar taşınan hüznün gecenin hüznüyle birleştiği anları anımsadı.
Bir annenin soğuk gülümsemeyen yüzünü.
Eski fotograflardaki hüzünlü bakışlarını.
Komşu kadınların ayaküstü sohbetleride bile kocalarının eziyetleri ekmek davası için katlandıkları çileli hayatı.…
Mahalle kahvesinden yorgun ayaklarla eve giden erkeklerin, hiçbir zaman anlamayacağı şeylerdi. İplik fabrikasında çalışmaktan yüzleri çökmüş kadınlar.
Sokakta bir başına kalmış çocukların karınlarını doyurmak için analarının yaptığı çorbayı sobanın üstüne ısıtmalarını.
Yüreği mutsuz gittiği yorgan altında uykusuz gecelerini…
Soyu tükenmeye yüz tutmuş bir yaban lalesi gibi susmaları.
Eski mektupları…
Sahibini yitirmiş karanfilerin kuru dalları.
Her evin aynı ev her derdin aynı dert olmadığı zamanları…
Kapattı, kapıyı.
