YEŞİL NAYLON AYAKKABI
Yokluğun bol, varlığın rahatsız etmediği dönemde bir aile yaşarmış minik sahil kentinde. Bu ailenin dört çocuğundan üçüncüsü olanın ayağına giydiği naylon ayakkabıları eskimiş. Yokluk var ya, anne de akıllı; arkalarını kesmiş naylon ayakkabının. Terlik yapıp vermiş çocuğun ayağına. Erkek çocuğu bu.Yaş sekiz, gurur tavan yapmış... Mecburiyetten giymiş terliği ayağına.
Gezip dolaşırken dalga geçiyormuş arkadaşları kız terliği diye...Çocuk akıllı, başlamış çare üretmeye. Bir gün o minik kenti ikiye bölen derenin üzerindeki köprüye gelmiş. Sağına soluna bakındıktan sonra ayağındaki terliklerden birini kara dereye atmış.
Sonra üzüntü giymiş yüzüne, yürümüş evine. Gözleri önünde annesine seslenmiş. Attım diyememiş, kayboldu terliğin biri...
Bakmış anne çocuğun kaçırdığı gözlere.
"Dert etme, yarın perşembe, alırız pazardan yenisini" demiş.
Sabahı dar etmiş çocuk. Anne çaresiz erkenden gitmiş pazara. Döndüğünde yeşil renkli naylon ayakkabılar parlıyormuş torbada.
Bin sevinç giymiş, günlerin acısını çıkarırcasına inatla vurmuş parke yollara.
Komşuların gül güle kullan demeleri gününü açmış, yüreğini kabartmış. Çocuk o gün mutluluğun yüzüyle yeniden tanışmış.
Dostlar! O minik kent Kilimli'ydi ve o çocuk BENDİM. Bir çocuğun,bir delikanlının ve bir erişkinin yaşama tutunma çabasını iyi bilirim. Paylaşımlarım, kendimce yazdığım şiirler bir kesitidir dünün.
Karamsarlık, başkaldırı ya da ajitasyon değil.
Tek derdim:
ATILACAK TERLİK KALMASIN DEREYE...
