YAŞANANLAR
İçimdeki alevin yalımları; yılların acısını nakşediyordu, yıpranmış duvarlara. Boyaları göz yaşı gibi akmış, yıllara yenik düşmüş evin duvarından. Bir ejderhanın püskürttüğü alevleri gibi arsız arsız sünüp duruyordu, zamanda.
Neydi anılara sürükleyip, zihninin kıvrımları arasında peşinden sürükleyen. Yaşadığı şaşkınlık, simasına oturmuş, elleri öylece bağlanıp kalmıştı önünde.
Bakıp kalmıştı iki farklı dünyasına. Biri gün batımı gibi renkli, biri rengi solmuş, maviye hasret, beyaza çalan buz gibi griye.
Bir anıt gibi duruyordu, yaşadıklarının karşısında. Yaşanan hayatın biri yüreğine yakın, ılık ılık damarlarında dolanan kan gibi. Biri yakınındaki ağacın silüeti gibi dallı budaklı, karışık.
Pencerenin ardına gizlenmişti yaşananlar. Bir ağma gibi perdeliyordur gerçekler, olan biteni.
Düşünceleri pencereden sızmaya çalışırken, duyguları kök salmış durduğu toprağa. Gitmek mümkün mü, Yavaş yavaş ağırlaşan yüreğiyle?
Oysa çiçek açsaydı ya yüreği! Neydi, kendisini bağlayan, görünmez zincirlerle? Bir meltemin okşayışı gibi hafifti bir zamanlar yaşadığı. Sonra ne olmuştu, kasırga gibi tutup uzaklara savuran?
Güzel bir gülüşün son bulması, kahkahaların bir melodi olarak hayatını dolduran bu evin duvarlarında yankılanıyordu. Gözlerini alamadığı güzelliğinin hapsinde, renk renk çiçekler açıyordu ruhunda.
Mavi gök kubbe, yalnız onlara aitti. Matemin yakınlığını hiç düşünmemişti. Göz bebeklerinde dolaşan sevdasının baharında, güz gülleri gibi solmayı hiç beklemiyordu. Hiç düşünmemişti, göz yaşlarına gark olacağı günleri, hiç aklına gelmezdi.
Şimdi sevdası gibi, ruhununda ölüp gideceğini, hiç düşünmemişti.
