YALNIZLIK BİR KADER Mİ YOKSA BİR TERCİH Mİ?
Gece gibi sessiz, yıldızlar kadar sakin, ay misali yalnızdı.
Suratı asık, kalabalık ortamlara tahammül edemiyor, kalabalık ortamlarda nefesi kesiliyor, adeta boğuluyordu.
Kendini suskunluğa mahkum ede ede neredeyse konuşmayı unutmuştu genç adam.
Oysa bir zamanlar enerji doluydu, sevgiyle neşe saçan biriydi.
Şimdilerde ise ölüm yatağına düşmüş bir hasta misali rahatsız edilmek istemiyordu.
Ona, "Sen çok asık suratlısın, insanlar sana yaklaşmaya, seninle konuşmaya cesaret edemiyor, yüzünden düşen bin parça... Bunak bir ihtiyar gibi davranıyorsun, seni sevenleri üzüyor, kırıyorsun bu halinle."
Bu soru karşısında konuşmak yerine susmayı tercih etti. Genç adam.
Cevap vermeye değer görmüyordu soruyu ve soran kişiyi...
Maziye daldı, neler yaşadığını anımsadı... İçindeki o masum, pak, neşeli çocuktan eser kalmamıştı. Sonra soruyu sorana döndü ve Sana yazıklar olsun, bu soruyu sen mi soruyorsun, beni bu şekilde sen mi yargılıyorsun, bu soruyu sorarken vicdanın hiç sızlamadı mı, yüzün kızarmadı mı? demedi, diyemedi.
"İçimde insanlara karşı sevgi pınarı kurudu.
Artık kimseyi sevemiyorum, sevmekte istemiyorum." dedi ve sustu.
Kullanılmak, iyi niyetin suistimale uğraması, fedakârlıklara ticari bir gelir gibi bakılması genç adamı hayli yıpratmış, yüreğini, aklını, düşüncelerini çok yorgun düşürmüştü.
Kendisine yaşatılanlar sebebiyle kendi kabuğuna çekilmiş, kendini yalnızlığa mahkum etmişti. Sonra kendi kendine bir soru sordu: "Yalnızlık bir tercih mi yoksa bir kader mi? Bu soruyu cevaplamak istemedi...
