YAĞMUR KUŞU
Güney rüzgarı uluyordu
bahar ağaçlarına.
Yağmur yıkıyordu sokakları.
İliklerine kadar ıslanmıştı adam.
Yağmur kuşuydu
yalnızlık sokaklarında.
Oldum olası severdi yağmur kuşu
hüzünlü bir çiçek gibi
yağmurda ıslanmayı.
Çekip gitmişti
yağmur damlalarına bırakarak günü
papatya gülüşlü güneş.
Yitirmiş sevecenliğini gökyüzü
gözbebeklerinde yağmur birikintileri
menekşeleniyordu tel tel bulutlara.
Acılar kırılıyordu şehrin sokaklarına.
Bir kız çocuğu cam siliyordu
İçli türküler söyleyerek sokaklara.
Kan deryalarında takılı düşleri
sancıyordu yürek yarası
dünde kaldı çiçekli sevdası.
Sarhoşlar geçiyordu kaldırımlardan
birbirlerini iteliyerek
gelmişine geçmişine sövüp dünyanın.
Köşe başlarında dilenciler
yakarıp duruyorlardı acındırarak kendini.
Alçalıyor eğriler çizerek bir leylek
nazlı bir bahar getiriyor yuvaya
yeşil ağaç dallarından.
Yürüyor adam sığınmış hüzünlü imgelere
kendini unutmuş yağmur kuşu
yaban çiçekleri topluyor düşlerinden
gözyaşı süzülmüş yanağına.
