SOĞUMADI İÇİMİZDEKİ DOĞRULUĞUN KİRLERİ...
Soğumadı hiç!
Gönlümüzün namlusu,
Kalleşliği imha ettikçe...
Üşüdü duygular
Fırtınaların/ boranların mevsiminde...
Susmadı feryadı dilin,
Arsızlar hayatımızla rulet oynadıkça..
Sersefil hayalleri kendine göre
Çizmeye çalışanlar,
Ne zaman susacak şu asi gönlünüz..?
Öyle susamışız ki şu doğruluğun
Bir damla suyuna..
Çatlamış hararetinden gönüllerimiz
Adanmışlığın deryasında..
Varlığı pert olmuş insanlık,
Ne zaman geldin/ ne ara kayboldun
Kerem misali..
Tez gömüldün menfaati pazara düşüren,
Ölüler diyarının kara çukuruna..
Hayatın fırtınalı ve dikenli yolları
Bize kaldı hep,
Düşlerimizi efkarlarımıza kattık
Yalnızlığımızla dertleştik,
Küskünlüğümüz üşüdü
Feryatların naralarında..
Tükenmişlik değildi bizimkisi,
Sadece edep gömleği giydirdik
Sabırlarımıza...
Susuyordu yüreğimizde!
Volkanları dahi inleten,
İçimizde yaşattığımız doğruluğun kinleri...
Ve ruhumuza dem vuruyordu
Hayatın acılarına köle olmuş,
Bir damla umut..
Kalbin kanayan yarasında,
Özlemleri yaşattık biz hep
Vuslat hayal olsada sevdiğimizin uğruna...
Gül döktük yalansız riyasız sevdanın
Tozlu dikenli yollarına...
Bir türlü gelmeyen baharlar
Taze bulutları taşımadı hiç,
Mevsimlerin çarmağında...
Susmadı yüreğimiz özlemler dile geldikçe
Soğumadı hiç yüreğimizin namlusu
Kalleşliği ve aşka ihaneti/ imha ETTİKÇE..
