SEVGİ TOHUMLARI
Rüzgarda salınan buğday ve arpaların dansı, karşı ovada gelinciklerin kırmızı şerbeti ve uçan kuşların yuvaya dönüşü…
Gün doğumu başka kime; “merhaba” diyebilirdi ki?
Dikilen korkulukların arasına saklanarak elbisenin içine sıkışıp kalan insanların tabiatı..
Buğdayın yetiştirilme tarzından mıdır az su, az hava, az sevgi?.. Ambar, ağzına kadar doludur ama sürekli sırıtan, sanki ekmeğin sahibiymiş gibi ambara dalan, gözlerinde sevgi varmış gibi davranan etkisiz güve kelebekleri, emeğe saygısı olmayan…
Doğanın dengesinden, insanoğlunun dengesizliğine uzanan yol işte…
“Ekmeğin hamuru tutmaz” denir ya, acaba bundan mıdır?
Hayatın içinde yetişen tohumlarla savrulan sevgi taneleri nerede insanoğlu?
Yüreğinin merdivenlerinden çıkacak cesaretin, kaçıncı basamakta kaldı?
Perdelerin indiği karanlığa teslim olan ruhun ebedi yuvasındaysa eğer, kör olan gözlerle; görülmemiş, anlaşılmamış gün doğumu, her zamanki gibi gülümsemeye devam edecek, hayata sarılacaktı çünkü yoğurduğu hamur, sadece sevgiydi…
