RESSAM KIZ
Zaman gibi nehirde akıyordu. Bu güzel manzara, bütün düşüncelerini harekete geçirmişti, hayata güzel bakan bu ressam kızın.
Belki zamana bir şey yapamazdı ama bu evrende var olan diğer bütün güzellikleri resmedebilir, nehrin akışını durdurabilirdi.
Doğanın renkleri öyle doğal ve cezbediciydi, insanın sanatçı duygularını sarıp sarmalıyordu.
Evleri beyaza boyayacaktı, yeşil ve maviye inat, çatılar olmazsa olmaz kırmızı olmalıydı.
“Resimde beni en etkileyen ve olmazsa olmazım; ışık, gölge.” diyerek, resmi canlandırmaya başlamıştı.
Her bir fırça darbesinde, masumiyetinden ve güzelliğinden biraz yansıtıyordu.
Hayatına dokunan olumsuz ve karanlık kısımları, resimin gölgeliğinin derinliklerine gömmeye çalışıyordu.
Muhakkak, güneş bir taraftan yansımalıydı. Sıcak renkler güneşin adına bazı yerlere fırça darbesiyle dokundurmuştu.
Kendi yüzü gibi aydınlatmaya çalıştı.
“Hayata güzel bakmak iyidir, her zaman başaramasam da”
Açık renk bulutları ruhu gibi beyaz beyaz, pamuk gibi kabartıp koydu gökyüzüne.
Hayatı bir çerçeve içine almayı hiç sevmese de, güzellikleri yansıtabilmek için daha anlamlı bir yol bulasıya kadar, resim yapmaya devam edecekti.
Doğanın bilincinde, canlıların yaşam hakkına saygılı ve ruhunu irdeleyerek resmediyordu gördüklerini.
Renkler ayrıştırıyordu duygularını. Yaşamı yeşille yansıtıyordu, masumiyeti beyaza buluyordu, fırçası ne zaman maviyle buluşsa özgürlük çığlık çığlığa uçuşuyordu gökyüzüne.
Bir bütünlük hissi içinde fırçasını dans ettiriyordu, ruhundan yayılan bir ezgiyle.
Belki sevgiyi, müziği çizemeyecekti, ama onları resimlerinde daima hissettirecekti.
