ÖZGÜRLÜK
İki seçeneği vardı önünde, ya zincirlerini koparıp kabuğundan sıyrılacaktı ya da “güvenli sandığı” sığınağından ayrılmayacaktı.
Bilmediği “dış dünya” onu ürpertiyor, içten içe huzursuzlaştırıyordu. Fark edebilse aslında huzurun onun yurduna uzun süredir uğramadığını, belki daha korkusuz olurdu yeni dünyayla tanışma konusunda. Nasıl da eli kolu bağlı, tükenmiş hissediyordu kendini. Bakışları bulanıklaşmış, sırtındaki yük de iyicene kamburlaştırmıştı belini.
Buruş buruş olmuş ellerini hafifçe uzatıverdi bilmediği dış dünyaya. Hafif bir meltem yaladı ellerini. Yağmur değdi şaşkın çehresine ve daha ne olduğunu anlamadan toprak kokusu sardı dört bir yanını… Oysa kabuğu nasıl da dayanılmaz bir şekilde küf kokuyordu. Gerildi, esnedi uzun uzun… İçine, ta ciğerlerinin en dibine çekti toprağın mis gibi kokusunu…
Yavaş yavaş, korka korka sıyırmaya başladı kabuğunu. Sıyırdıkça kanamaya başladı bedeni. Acıdıkça sıyırdı, sıyırdıkça kanadı... Kabuğu kalktıkça yaralarının daha çok canını yaktı… Efsunlanmış gibiydi adeta… Toprak kokusu, ruhuna sinmişti bir kez. Aklında tek bir sözcük vardı; “Özgürlük.”
Editör: Hamit Gözümoğlu
