MAVİ KELEBEK
Öyle bir diyarın içinde yaşıyordu ki mavi kelebek uçtuğunda kanatlarındaki güzellik gökyüzüne ışık saçıyordu. Çünkü o hayat bulduğu güneşin oğlu ve güneşinin kızının yansımasıydı. Bir kanadı oğul bir kanadı kız olan, dört mevsimde gülümsemenin eksik olmadığı, geçen günlerin ardında bulutun üzerine çekilen perde o kadar karanlıktı ki ne gün ne gece yüzünü göstermiyordu artık.
Uçamıyordu mavi kelebek, kırılgan ve narin kanadının ardındaki boşlukla; diğer kanatta parlaklığını kaybetmiş sessiz çığlıkların ardında kayboluyordu.
Çetin geçen kışın ardında tükenen mavi kelebek canlanacağı günün sabahını hep hayal etti. Sabrın meyvesinin bir gün mutlaka olgunlaşacağına inanarak o güne milat diyecek ve gülen gözlerdeki mutluluğu alıp ıhlamur ağacının dallarına bırakacaktı.
"Uyuyan yıldız, siyaha bürünen güneş hasret biter mi?" dediği anda yürekteki damlacıklar bir çığ gibi büyüyecek ve hayata yansıyan oğul ve kızın hikayeleri yeniden doğacak ve adı "Nisan"olacaktı. İki kanadın biz biriz dediği günler…
Haydi! Ihlamur ağacının altına gidelim yaşatalım diyecek oğuldan gelecek söze inanarak bekleyen kız artık nerede kaldığını merak ediyordu nisanın tazeliğini yaşamak için…
Çünkü mavi kelebek yeniden uçmayı hak etmişti …
Editör: Nevin Bahtışen
