LASTİK AYAKKABILARIM
Lastik ayakkabıyla başladık hayata biz..
Mis gibi lastik ayakkabı kokardı arife gecelerimiz…
Yastığımızın üstünde başımız, altında ayakkabılarımız..
Bayram Sabahı'nı heyecanla beklerdik uykusuz…
Pırıl pırıldı, ışıl ışıl mis kokulu lastik ayakkabılarımız…
Bir havalı yürürdük ki, kulaklarımızda ağzımız..
Eskitmemek için yalın ayak yürürdük dikenli yollarda..
Dikenlerin battığı yerlerden zonklardı geceleri ayaklarımız…
Hep büyük olurdu ayağımızdan birkaç numara..
Giyebilelim diye gelecek yıla ve daha sonraki yıllara…
Kırsalda kaderin çizdiği, ayakların açtığı yol hiç değişmezdi..
Hep tozlu, hep taşlı, hep çamurlu dikenli yolardı..
Lastik ayakkabılı ayakların gide gele açtığı yollardı…
Dağlara tırmanan keçi yolları… Dar patikalar…
Lastik ayakkabıların, çıplak ayakların yolları…
Güneş tepemizde yazları, terimizle yıkanırdık..
Her gün duş neymiş, su kuşu muyduk biz..
İçmeye suyu zor bulurduk kurumamış pınarlardan..
Kuyular derin, kuyuların suları acı..
Ama zaman bulduysak, gölgelerin sefası güzeldi doğrusu…
Yorgundu ama sevdalıydı yürekler, yürek dolusu..
Hatta daha bir derin, daha bir doğa gibi…
Sağlamına severdi insanlar sevdimi, ölür, öldürürdü..
Kırsalın hırkasını giyenler, çıkaramazdı bir daha..
Okunurdu öyküleri yorgun bedenlerinden..
Yüzlerine atılmış derin çiziklerden, bilinirdi kimlikleri…
Onlar hep tekerlerin açtığı dikenli yolların yorgun yolcuları…
Kendi değişmez dünyalarının garibanları..
Değişmez kaderlerinin değişmez yolcularıydı…
Bu onların gerçeği, ötesi hep masal, hep öyküydü..
Hiçbir zaman inanmadıkları avuntularıydı…
