KÜL YANSIN EFKÂRINDAN
Ne cevahir kendine celbeder,
koşullandırır.
Kökünden türeyen gonca gibi.
Kime bu yağma?
Aşkımın efendisi, nefesimin gayesi.
Hayret ederim,
var mı bir izah yolu
bu aşkın çehresine?
Nedir söyle son sonuç?
Ortak bir payda,
bir başlık, sınırlandırma.
Özünden saklanır mı?
Neler doğar yasaklarla büyümüş
tırmanışlarda?
Baş kaldırıp hayat bulan,
doğup da biçim bulan ne varsa evrimleşmiş.
Bunca meşgul arasında
hayli çapkınca verdiğin hikmet,
taraftar olur muyum bilmem?
Öpüşürken gökyüzü denizlerle
hem de alenen.
Bazı zaaflarıma rağmen,
ne zevkler barındırır.
Kendine benzeştirdiğin gölgen.
Şükür ki sağlam iradem,
gölgemi saklarım.
Ey canımın nakkaşı!
Yüklen getir,
aynı rengi boya,
baştan başa.
Yeter bu doğmaların diktiği elbise!
İster hayır, ister şer.
Eğer boynunu,
dal yere eğilir
can yürür.
Hayat akarken,
kendini fark etmeksizin.
Kül yansın efkarından!
Yeter bu yorucu yokluk,
darağacına asılı.
Seni yolla bana.
Ne kara yazı başımdaki sevdalar.
Soğuğun sıcağı aradığı gibi,
ayın dünyadan ayrılması gibi.
Değişkeni çok mistik,
el değmemiş taraflarıyla,
genişletiyor ruhun gizlerini.
Haydi bir dirsek teması,
Mıknatısa yakalanmış maden gibi.
Mağlup etme!
Mahcup etme!
Mahzun etme!
Bak hizaya geçti umudum!
Bunca meşgul arasında,
imkansızın mümkünü gibi,
Tut yakasından!
Parmağın değdiği ok gibi,
Çarp kırgın gövdeme!
Konuşma kekeleyerek,
kanatlarıma bir rüzgar yarattıysan,
alev gibi sürünerek,
tutun kalbimin patikalarına!
Benimki susarak konuşmak, sevgili!
Ağızdan ağıza,
kuşaktan kuşağa,
saatli saatsiz.
Aşkın felsefesiyle,
Sadece bir tadımlık.
Ben kendimi düşünmesem,
beni kim düşünecek?
Rüzgar her yönde…
Varlığını yansıtan kıvılcıma bu yorum.
Seni yolla bana,
aşkın felsefesi ile.
Benki namlunun ucundaki
kör kurşun.
Ben ki ucu demirli kırbaç.
Çokluğun tersi kılıçın kını.
Aynı genotipte bulunan izdüşümümle
Çukurunu kendi kazan akarsular gibi.
Öyle bir aşk ki
Arınmak zekat
Sözüm büküldü
azabın döşeğinde
evlatsız ana gibi yetim kaldım.
