KISIR DÖNGÜ
Âkil ile Kalben ezelden beri kimi zaman birbirlerinin en azılı düşmanı kimi zamansa sığınacak son limanıydılar. Müsabakaya girdiklerinde biri diğerine galip gelmek için her yolu mübah sayardı. Âkil mantığına, somut olan şeylere tutunarak rakibini alt etmeye çalışırken Kalben duygularına, sezgilerine güvenerek turnuvayı kazanmaya adardı kendini.
Şampiyonluk her dönem elden ele bir bayrak gibi kâh Âkil’in zihninde kâh Kalben'in yüreğinde göndere çekilirdi. Birbirlerine açtıkları savaşta yenişemeyip bitap düştükleri zamanlar da olurdu elbet. İşte o zor anlarda Âkil sorgulamaktan, hipotezler oluşturmaktan veya cevap aramaktan yorulduğunda Kalben'e sığınır, onun pervasız ruhunda biraz olsun dinlenmek, keyfe keder vakitler geçirmek isterdi. Kalben de bazen emek verdiği ama karşılığını bulamadığı onca duyguyu ardında bırakıp Âkil’in kollarına az koşmazdı. “Ne seninle, ne sensiz.” derler ya, işte o hesap. Birbirlerinden kopmaları mümkün değildi ama yan yana yürümeleri de bir hayli zordu.
Epey çekişmeli geçen bir mücadelenin sonunda Âkil’in ağzı kulaklarına varmıştı nihayet. Hayatının dönüm noktasıydı adeta. Daha önce de Kalben'i çok kez mağlup etmişliği vardı ama bu sonuncusu oldukça zorlu gelmişti ona.
Meşaleyi Kalben'in elinden son dönemeçte kapmış, ipi gururla göğüslemişti. Kutlamalar bu kez oldukça coşkulu geçecekti, belli olmuştu. Sıcağı sıcağına şölen tertibine başlamıştı bile, Kalben bir köşede ezilip büzülmüş, içine kapanmış halde onu izlerken. “Akıl, diyorum kardeşim, idrak, algı; bunlar en kutsal değerler. Akıl başta olmayınca insanın sonu felaket, unutma bunu Kalben.” dedi pişkin pişkin gülerek.
Kalben'in canı bu yenilgide öncekilerden çok daha fazla yanmıştı. Çünkü Âkil ilk kez bu kadar özgüvenli ve üst perdeden konuşuyordu kendisiyle. Kalben ant içti kalbine, bunun rövanşını alacaktı. "Kimsenin ahı kimsede kalmazdı." ne de olsa. Bu inançla usulca planlarını yapmaya koyuldu. Âkil tadını çıkarsındı bakalım son kazanımının. Elbet Kalben bir sonraki hamlede ilelebet ele geçirecekti iktidarı.
İkisinin de tahtı temelli ele geçirme planları arka fonda işliyorken çok sürmedi kadraja yeni birinin girmesi. Bu bir afet miydi yoksa felaket mi seçilemiyordu henüz. Fakat acıkan yanağından, susayan ağzından belli olurdu. Bu gizemli varlığın yörüngeye girmesiyle birlikte dıştan hayli azametli ve kendinden emin görünmeye çalışsa da Serhan'ın içeride idraki de duyguları da alt üst vaziyetteydi aslında.
Mimiklerini kontrol edemiyor, bakışlarını sabitleyemiyor, dudaklarını tebessüme mi endişeye mi kıvırsın, bilemiyordu. Yine de beceriksizce kamufle etmeye çalışıyordu tüm bunları.
Bakalım Afet-i Devran Neriman onu kalbinden mi vuracaktı yoksa aklını kullanması için ona fırsatlar mı sunacaktı? Akıl ile kalbin bu kısır döngüsünde acaba bu sefer hangisi galip gelecekti?
