KALEM ELİNDE
Kalem elinde....
Şair okuyor şiirini.
Yılan akıtmaya meyilli cana zehirini.
Medyum göstermek ister, gözbağını, sihirini.
El kızı, şaşalı ister düğününü.
Ana, baba, bacı, evlat, çalışmak imandan,
Bereket olur mu ki, yel vuran harmandan?
Sevgi güneşini demet, demet,
Topladık ormandan.
Sabinin gözleri anlar mı fermandan?
Biri doğar çingene çadırında, biri sarayda.
Açılır gözleri sabinin,
demini bulur, güneşte ayda.
İnsanoğlu bu ya, şaşar beşer,
her şey fâni bu cihanda, ayrılığı seçer.
Geçmez denilen elem, gün gelir geçer.
Son vedada her canlı göz açık gider.
İnsanın mayası sevgidir ya,
Kin ve nefretin güdümünde, bazısı da.
Üç günlük dünya, zaman pergelinde,
İnsanoğlu bu ya, yanmaya meyilli,
Günah cehenneminde.
Yine gönül duygu selinde,
Coşar durur kendince,
Kalem elinde.
