KAÇIŞ
Bakmayın kızıl bir atmosfere meydan okuyan kırmızı atkıma, al al yanaklarıma. Dudaklarım kenetlendi sevginin son kırıntılarını dökmemek için.
Gözlerim yüreğimin penceresi, şaşırmayın ara ara hüzünlerin gelip geçtiğine! Mutsuzluk damlaya damlaya, yüreğimi acılar havuzuna çevirdi.
Neredeyim bilmiyorum! Ayaklarım sürükleyip getirdi.
Bu âlemden koptuğum bir andı, bir katır inatçılığıyla pes etmeden adım adım getirdi ayaklarım.
Her rengin pembeliğe teslim olduğu bu yerde, bulutlar göz bebeklerimden sıra sıra kervan misali geçiyorlar.
Çiçek açan dallarımda, çiçeklerimi kırağı yaktı, yapraklarım fırtınaya kapılmış gibi birden dökülüverdi. Buz tutmuş yüreğim çırılçıplak kaldı.
Bilmem bu kahve ne kadar ısıtır içimi? Bu sıcak atmosfere teslim ettim kendimi. Çaycı çırağının tertemiz, sevecen bakışı buz tutmuş yüreğime sıcacık geldi.
- Abla, çok üşümüşsün, titriyorsunuz! Sanırım sıcak kahve iyi gelir.
Bu sıcacık sevgi karşısında, mühürlenmiş dudaklarımdan dökülüverdi kelimeler.
- Öyle umuyorum, iyi gelir inşallah…
Tam da aradığım sakinlik, doğallık; ayaklarım sürükleyip getirdi. İsyan eden duygularımın ısrarıyla, başını alıp gitme durumu ele geçirmişti sarsak adımlarımı.
Bir ressama poz veriyormuş gibi, kıpırtısız ve dalgın halimin dikkat çeker endişesiyle etrafa bir göz attım. Birkaç kişi, onlar da kendi halinde.
Üzüntünün ağırlığı olmasa bir kuş gibi, kanatlanıp uçası gelir insanın bu güzel ortamda.
Kerim’i yanında bir kızla sarmaş dolaş görünce, kanatlarım hayallerimle yerle bir oldu.
Uçmak bir yana dursun, ayaklarım ancak sürükleyip getirebildi.
Editör: Nevin Bahtışen
