HÜVE’L-BÂKÎ
Muhabbet kuşları sessiz ölürler, sesli ağlatırlar. Varlıkları muhabbete açılan kapı, ölümleri gözyaşı ummanı.
Cahit Sıtkı’nın “Neylersin ölüm herkesin başında.
Uyudun uyanamadın olacak. Kimbilir nerede, nasıl, kaç yaşında?” mısraları tecelli etti. 8 yıldır muhabbetine doyamadığımız muhabbet kuşumuz Rıfkı, uyudu ama uyanamadı. Kalp hüzünlendi, göz ağladı.
Ona yazdığım bir şiirimde neden ismini “Rıfkı” koydğumu şu mısralarla dillendirmiştim:
Yunus neml'e nazar etmiş ben sana
Ağzın lafla dolmuş yüreğin vefa
Aşk oduyla yanmış şu Rıfki Can'a
Başka adlar konulmaz ki Rıfkı Can.
Ailemizin neşesi, antidepresanı idi. Sözün bittiği yer. Kelimeler kifayetsiz… Cümleler yetersiz. Kuşu ölen bir çocuğa taziyeye giden Habib-i Kibriya’nın o tarifsiz şefkatini, merhametini, nahifliğini bir kez daha hatırladım. Elbet ölüm hak; O’ndan geldik, dönüşümüz de O’nadır. Bu inancımızdır ölüm karşısında bize teselli olan.
Bu arada bir kaç dostumun da aynı şekilde muhabbet kuşları ölmüş. Muhtemelen aşırı sıcakların etkisi. Muhabbeti olan dostların bu hususta önlem almalarını öneririm.
